Hollywood krijgt maar niet genoeg van de Aziatische horror. Na het succes van The Ring (een remake van Hideo Nakatas' Ringu), zowel bij het publiek als bij de pers, werd in 2002 een nieuwe weg geplaveid naar onbekende grond, Aziatische horrorremakes. De wereld leek in de ban van de met haarlokken bedekte Samara en het duurde dan ook niet lang vooraleer men met een gelijksoortige film op de proppen kwam. In 2004 volgde The Grudge met Sarah Michelle Gellar als blonde heldin in nood. Die film werd merkwaardig genoeg geregisseerd door Takashi Shimizu, die reeds de originele film Ju-On inblikte. Deze remake moest het echter al met veel minder goede kritieken stellen, maar commercieel was de boot nog lang niet gezonken. The Ring kreeg een vervolg en er werd beslist om ook nog een andere film van Nakata, Dark Water, een Amerikaans tintje te geven onder leiding van Walter Salles (The Motorcycle Diaries). En Hollywood geeft sterk de indruk dat ze het hier niet gaan bij laten, want eind dit jaar teistert een tweede vloek onze zalen (The Grudge 2 zal dan in België te zien zijn) en Pulse past ongetwijfeld ook in dit allegaartje van Amerikaanse interesse voor overzeese horror.

Het gaat niet zo goed met Josh (Jonathan Tucker). Hij is oververmoeid en het onheil zit hem achterna. Hij dwaalt in de bibliotheek op zoek naar een zekere Zieglar (Kel O'Neill), maar keert van een kale reis terug. Ook zijn vriendin Mattie (Kristen Bell) heeft al geruime tijd niets meer van hem gehoord en begint ongerust te worden na talrijke telefoontjes waarbij ze enkel een voice mail te horen kreeg. Ze besluit hem dan maar zelf op te zoeken. Aangekomen op zijn appartement treft ze Josh helemaal verweesd aan in een verduisterde kamer. Wanneer ze hem even alleen laat, hangt hij zichzelf op. Gechoqueerd met een hoofd vol vraagtekens keer ze terug naar huis. Ook zijn andere vrienden hebben geen idee wat Josh bezielde. Wanneer al zijn vrienden even na Josh's zelfmoord mails krijgen waar hij smeekt om hulp, is de ontreddering nog groter. Mattie beslist naar zijn appartement te gaan om te controleren of zijn pc nog aangesloten is. Daar botst ze echter op de huisbewaarster die weet te melden dat ze zijn pc verkocht heeft aan een zekere Dexter (Ian Somerhalder). Mattie zoekt deze op in de hoop een logische verklaring te vinden, maar tot haar grote verbazing vertelt Dexter haar dat Josh zijn PC helemaal nog niet heeft aangesloten! Al snel beseft Mattie dat de tijd begint te dringen, want enkele vrienden beginnen om onverklaarbare redenen het gedrag van Josh voor zijn zelfmoord over te nemen. Een nieuwe, destructieve kracht heeft duidelijk zijn intrede gedaan. Heel de wereld lijkt te bezwijken en chaos overheerst. Mattie en Dexter starten een race tegen de klok, op zoek naar de start van dit alles zodat ze er een einde kunnen aan maken.

Pulse is gebaseerd op Kurosawas' Kairo uit 2001, die daarbij inspeelde op de paranoia en afwachting die het einde van de 20e eeuw kenmerkte. Pc's zouden immers beginnen flippen bij de start van de 21e eeuw en er was de angst dat onze hoogtechnologische maatschappij een punt had bereikt waarin technologische uitvindingen een leven op zich konden leiden en de menselijke activiteit probleemloos konden overnemen. Pulse worstelt zeer sterk met die bedenkingen. De film streeft hard naar dat fin du siècle gevoel maar slaagt daar maar half in omdat het onderwerp anno 2006 zeer voorbijgestreefd lijkt. En dat wordt zeer duidelijk wanneer je bij de bloedserieuze epiloog een lach moet onderdrukken. Nu we ons in de nieuwe eeuw bevinden, hebben we alles wel gerelativeerd en zien we dat de drastische veranderingen uitblijven. Met andere woorden, een remake die een paar jaar te laat onze technologieangst probeert te exploiteren. Tenzij de nieuwe wireless applicaties u de stuipen op het lijf jagen!

Bovenstaand gegeven kunnen we nog enigszins door de vingers zien, maar voor het barslechte acteerwerk zijn er geen excuses. Ian Somerhalder (The Rules of Attraction) was beter op het Lost-eiland gebleven, want hij is hier zo overduidelijk gecast als mannelijke tegenpool dat het zijn banale acteerprestatie niet ten goede komt. En het is al niet veel beter gesteld met hoofdrolspeelster Kristen Bell (uit de jongerenreeks 'Veronica Mars'), die probleemloos de award voor de meest oppervlakkige verschijning mee naar huis neemt. Even waren we verward en dachten we dat Kristen Bell de levenloze kracht was in deze film.

Geen complimentjes voor Pulse dan ?  Jawel. Petje af voor de knappe soundmixing en Sonzero dompelt zijn film onder in een geslaagd kleurenpalet, dat de dreiging mooi weerspiegelt. Hij weet daarbij toch redelijk afstand te nemen van een flitsende MTV-stijl en dat is geen evidentie als je weet dat hij zich voor Pulse vooral bezig hield met het maken van reclamespotjes. Enig minpuntje, suggestie lijkt niet echt tot zijn woordenboek te behoren, waardoor sommige scènes aan spanning moeten inboeten. Als we dan de som maken, moeten we concluderen dat Pulse ons helaas niet wist te verblijden en - zoals wel dikwijls het geval is, de typische symptomen vertoont van een onbeige remake.