Wie heeft er als kind niet gezwijmeld bij avontuurlijke verhalen waarin de hoofdrollen zijn weggelegd voor bevallige gesluierde sprookjesprinsessen en stoere prinsen die de strijd aangaan met bekromzwaarde slechteriken ?  Is het niet bij het haardvuur of met een zaklamp onder de matras, dan misschien wel (een kind moet met zijn tijd mee) voor het televisiescherm waar (mits een spelcomputer aan gekoppeld) de avonturen van prins Dastan kunnen worden gespeeld. Vier avonturen om precies te zijn: het eerste zag het pixellevenslicht in 1989, het laatste verscheen in mei dit jaar.

Spektakelproducent Jerry Bruckheimer leende de naam en een paar verhaalingrediënten van het eerste spel (“The Sands Of Time”) voor een avonturenprent waarmee hij hoopte het succes van zijn “Pirates Of The Caribbean”-reeks te evenaren. Maar dat verliep wel even anders dan verwacht, daar “Prince Of Persia: The Sands Of Time” niet de verhoopte potten brak aan de bioskassa. De kans dat hier een franchise uitgroeit is meteen aan de kleine kant, zeker gezien de toch wel hoge productiekosten van een gemiddelde Bruckheimerprent.

Toegegeven, Bruckheimer en regisseur Mike Newell doen hun best om een avonturenprent af te leveren die alle jongensharten sneller moet doen kloppen, maar helaas raakt het resultaat zelden de roos. Helemaal verrassend is het makke resultaat eigenlijk niet: de manier waarop Jerry Bruckheimer de piratenswashbuckler opnieuw zeevaardig had gemaakt met de “Pirates Of The Caribbean”-films was immers ook al niet zo’n onverdeeld succes. De eerste van de trilogie was nog wel dik in orde, de volgende delen waren daarentegen te lamlendig (vooral op scenariovlak) om een echt gevoel voor avontuur of verwondering op te roepen.

Dastan is een weeskind/straatboefje in Perzië (hij zou ongetwijfeld best kunnen opschieten met Aladdin) die/dat wordt geadopteerd door de koning en hem een koninklijke opvoeding schenkt. Dastan wordt beste maatjes met zijn stiefbroers Garsiv en Tuv. En een geslepen vechter, zo blijkt bij de belegering van de heilige stad Alamut, een stad die wordt bestormd op aandringen van koninklijk adviseur Nizam (Ben Kingsley), die beweert dat de stad illegaal wapens smokkelt. Een blik op de bevallige prinses Tasmina (Gemma Atherton) en Dastan heeft meteen al spijt van zijn deelname aan de verovering van de stad. Alamut wordt zonder al teveel problemen ingenomen, en als dank voor Dastans hulp bij de bestorming huwelijkt de Perzische koning Tasmina aan hem uit. Maar alles draait anders uit: bij een ceremonie raakt de koning dodelijk gewond door een aanslag met een vergiftigde mantel, en Dastan wordt beschuldigd van deze vuige daad. Hij slaat op de vlucht met Tasmina, die van de gelegenheid gebruik wil maken om de ‘Dagger Of Time’ te heroveren. Een dolk die het voor de gebruiker mogelijk maakt om gedurende korte tijd terug te keren in het verleden. Altijd handig om een misstap goed te zetten of een mooi moment nog eens opnieuw te beleven. Het spreekt voor zich dat heel wat geïnteresseerden hun zinnen zetten op deze magische dolk, en dat Dastan en Tasmina in meer woestijngevechten verzeild raken dan hen lief is om het hebbeding uit de handen van hun belagers te houden…

Op zich bevat ‘Prince Of Persia: The Sands Of Time’ genoeg elementen om te finishen als deugddoend spektakel: Gemma Atherton is oogverblindend als euh… oogverblindende deerne, Alfred Molina zorgt voor comic relief als struisvogelliefhebber en de matteshots die verloren gegane stadszichten terug tot leven wekken mogen er zijn. Wie wil kicken op Jake Gyllenhaals prinselijke opblaastorso is er helaas aan voor de moeite. De elvendertig climactische gevechten op leven en dood zorgen vooral voor slaapkorrels in de ogen en de finale met de valsspelende tijd is niet meteen ‘stuff dreams are made of’. De grootste boosdoeners zijn echter de overduidelijke digitale effecten waardoor bijna geen enkele actiescène er ouderwets viriel opwindend uitziet. Alsof de film te allen tijde zijn videospelwortels wil benadrukken en in het zonlicht plaatsen in de hoop dat de kindjes van deze tijd het resultaat cool, kei en beestig zullen vinden. Het is hen gegund, maar bij de zoveelste videospelsprong over de Perzische daken hadden wij het alvast gezien. Maar voor de helft geslaagd dus, deze “Prince Of Persia: The Sands Of Time”. Alvast benieuwd of Bruckheimer zijn lesje heeft geleerd voor de vierde “Pirates Of The Caribbean-prent die ons volgende zomer komt toegezeild.

Of het met het relatieve floppen van de film te maken heeft, of is het omdat er nog een special edition in de steigers staat, feit is dat de extra’s aan de karige kant zijn. Een korte featurette van een klein kwartier, waarin wat productie-informatie en vooral heel veel wederzijds gewierook te bespeuren valt. Al is het geheel toch minder oppervlakkig dan gevreesd, daar zelfs de struisvogelracecoördinator zijn zegje mag doen.