Als er één ding is waar je de Britten niets meer hoeft over te leren zijn het feel good komedies met een sociale insteek. “The Full Monty”, “Brassed Off”, “Billy Elliott” … ’t mogen dan geen meesterwerken zijn, ze toveren allemaal moeiteloos een wangverbindende glimlach tevoorschijn. Van hetzelfde laken een pak is “Pride”, een potente kijk op de toenadering die in 1984 en 1985 ontstond tussen stakende mijnwerkers en holebi’s.

Het “we all stand together pom pom”-idee ontstond in een homogemeenschap in Londen: daar zowel zij als de stakende mijnwerkers een doorn in het oog vormden van de regering Thatcher en een groot deel van de goegemeente was het logisch dat ze samen op straat kwamen tegen het establishment. Londense holebi’s stampten 'Lesbians And Gays Support The Miners' (in ’t kort: LGSM) uit de grond en begonnen met collectes langs de straat om de mijnwerkers een hart en wat geld onder de riem te steken. Initiatiefnemers Mark Ashton en Mike Jackson hielden een eerste collecte tijdens de Lesbian & Gay Pride-mars in 1984. Om hun slagkracht te verhogen besloot de organisatie om een rechtstreeks broederschap aan te gaan met een mijnwerkersgemeenschap uit Wales. Frappant is dat de mijnwerkers aanvankelijk niets moesten weten van de puffs. Het kwam zelfs zo ver dat de mijnwerkersorganisatie op een bepaald moment weigerde om nog geld en voedselpakketten aan te nemen van de holebi’s.

“Pride” werkt op verschillende niveaus. Als (soms iets te) breed uitgesmeerde feelgoodfilm, als menselijk drama - AIDS loert om de hoek - en als interessante historische reconstructie van een nieuwsfeit dat het nooit echt tot voorpaginanieuws heeft geschopt. Het Engeland van midden jaren tachtig wordt swingend terug tot leven gewekt, en dat op de tonen van een staalkaartsoundtrack van hitgevoelige (homo)klassiekers. Regisseur Matthew Warchus – die binnenkort Kevin Spacey opvolgt als creatief directeur bij het befaamde Londense toneelhuis The Old Vic – en scenarist Stephen Beresford vinden van meet af aan een mooie balans tussen humor en drama en komen met een ongemeen swingende film op de proppen.

Dat het resultaat garen spint bij de voor de hand liggende cultuurclash laat zich raden. “Pride” besteedt evenveel aandacht aan de aanvallen op de Thatchercultuur als aan de toenaderingspogingen tussen de holebi’s en de mijnwerkers. Dat alles werkt, entertaint en tot lang na de eindgeneriek blijft bekoren komt voor een groot deel ook door de heel fijne cast. Relatief onbekenden als Andrew Scott, George MacKay, Joe Gilgun en Ben Schnetzer houden zich meer dan knap staande tussen de sterren die als uithangbord worden gebruikt: Paddy Considine en Bill Nighy als afgevaardigden van de mijnwerkers in Wales, Dominic West als flamboyante discomissende homo die met zijn dansmoves iedereen op de knieën krijgt en Imelda Staunton als Welshe dame die helemaal in de ban raakt van haar 'homo- en lesbovrienden' en tegen het eind van de film zelfs met een dildo staat te zwaaien. Niet meteen de meest subtiele manier om het publiek op je hand te krijgen, maar het werkt.

Homofoben, rechtse rakkers en tegenstanders van manipulerende cinema hebben het waarschijnlijk makkelijk om “Pride” af te doen als weinig genuanceerde propaganda. In plaats van te zeuren laten ze zich beter nog eens droogstoppelgewijs in slaap wiegen door de Thatcherdraak “The Iron Lady”. Wie wil dansen en feesten daarentegen – en af en toe een traantje wegpinken - mag de small town boy in hem zonder aarzelen een ticket voor “Pride” cadeau doen. En zich aansluitend naar de betere cd-winkel reppen om er de dubbele soundtrack (goed voor twee uur en een half onversneden eightiesfun) op de kop tikken.

Gezien op het Filmfestival van Gent (2014).