The Post

Zeer goed
The Post
2017
24/01/2018
langspeelfilm
116 minuten
drama
speelfilm

verdeler

Entertainment One Entertainment One

acteur/actrice (15)

Meryl Streep Meryl Streep →  Katherine Graham
Tom Hanks Tom Hanks →  Bren Bradlee
Sarah Paulson Sarah Paulson →  Tony Bradlee
Bob Odenkirk Bob Odenkirk →  Ben Bagdikian
Bradley Whitford Bradley Whitford →  Arthur Parsons
Bruce Greenwood Bruce Greenwood →  Robert McNamara
Alison Brie Alison Brie →  Lally Graham Weymouth
David Cross David Cross →  Howard Simons
Jesse Plemons Jesse Plemons →  Roger Clark
Michael Stuhlbarg Michael Stuhlbarg →  Abe Rosenthal
Tracy Letts →  Fritz Beebe
Matthew Rhys →  Daniel Ellsberg
Carrie Coon →  Meg Greenfield
Zach Woods →  Tony Essaye
Stark Sands →  Don Graham

regisseur (1)

Steven Spielberg Steven Spielberg

producent (3)

Steven Spielberg Steven Spielberg
Amy Pascal
Kristie Macosko Krieger

scenarist (2)

Liz Hannah
Josh Singer
The Post

Frappant hoe wat eigenlijk een tussendoortje voor Steven Spielberg is, een ongemeen zwierig, relevant en cinematografisch fascinerend kijkstuk blijkt te zijn. In turbovaart gedraaid terwijl zijn binnenkort verwachte “Ready Player One” nog in de postproductiefase zat. Niet de eerste keer dat hij die adrenalinerush vindt: in 1993 draaide hij semitegelijkertijd “Jurassic Park” en “Schindler’s List”, een van de meest opmerkelijke rug aan rug-releases uit de filmgeschiedenis.

“The Post” is een soort onofficiële prequel op Alan J. Pakula’s onverwoestbare “All The President’s Men”, waarin Washington Post-journalisten Woodward en Bernstein (Robert Redford en Dustin Hoffman) Nixons inbraak in het hoofdkwartier van de Democraten aan het licht brachten, en zo in 1974 de val van Richard Milhous bewerkstelligden. Het was niet het enige sterke staaltje politieke onderzoeksjournalistiek van de krant: in 1971 publiceerde The Post eveneens The Pentagon Papers, een gecontesteerd en voor het grote publiek verborgen gehouden document van ettelijke duizenden pagina’s waarin stond te lezen dat verschillende presidenten (JFK inclusief) wisten dat de oorlog in Vietnam een verloren zaak was, maar toch werden er steevast nieuwe troepen naar het oorlogsgebied gestuurd, al was het maar omdat de Amerikaanse leiders publiekelijk geen nederlaag wilden toegeven.

The Post

Eigenlijk was het The New York Times dat het eerst met het whistleblowerdocument naar buiten kwam, maar toen die krant door de Nixonadminstratie in de persvrijheidskiem werd gesmoord nam The Washington Post het hete hangijzer over. En schreef daarmee geschiedenis: de beide kranten werden uiteindelijk in het Hooggerechtshof in hun gelijk gesteld, wat een serieuze overwinning betekende voor de journalistieke vrijheid.

De parallellen met de huidige toestand in Amerika liggen duidelijk voor het grijpen met huidig president Trump die iedereen die het (niet) wil horen zegt dat alle negatieve tijdingen over hem fake news zijn. Het is dat actuele nu dat ervoor zorgde dat Spielberg “The Post” zo snel mogelijk in de zalen wou. De brug tussen 1971 en 2017 biedt een interessante dubbele bodem, zeker omdat Spielberg ook in de positie van de vrouw aan de top gelijkenissen vindt tussen toen en nu. Er is gewoon nog niets veranderd, of alles komt terug: het is maar hoe je het bekijkt. Maar wat vooral fijn is: de dubbele bodem is niet nodig om “The Post” een lauwerkrans rond de nek te hangen, daar dit een seventiesreconstructie is die op eigen historische poten staat.

Guerillacinema of niet, door Tom Hanks en Meryl Streep op het voorplan te plaatsen wist Spielberg ook vitale acteurscinema af te leveren. Streep acteert het vuur uit haar sloffen als Kay Graham, de toenmalige eigenares van The Post. Zij was destijds de enige vrouw die aan het hoofd stond van een media-/krantenconcern, een positie die zij wist te vergaren na de dood van haar echtgenoot. Op het moment dat ze de krant naar de beurs brengt, moet ze beslissen of ze The Pentagon Papers al dan niet publiceert tegen de wil van de ‘powers that be’ in. Hanks steekt het acteervuur aan de lont als Ben Bradlee, de ridder op het drukinktpaard die kost wat kost met de publicatie wil doorgaan. Bradlee was trouwens ook een van de spilfiguren van de Watergateverslaggeving, en werd in “ATPM” toendertijd vertolkt door Jason Robards.

The Post

“The Post” is praatcinema op het scherpst van de snee: de dialogen knetteren, de plot draait als een wasmachine op een pompend kookprogramma en Spielberg slaagt erin om te vulgariseren zonder de intelligentie van de kijker te beledigen door een potentieel ingewikkelde plot narratief duidelijk te houden binnen een speelduur van ‘amper’ twee uur. Zonder te overhaasten is dit ook een ongemeen jachtige film: gedreven door alweer een potente score van John Williams weet Spielberg zelfs van het sorteren van paperassen en het smeren van typemachines nagelbijtcinema te maken.

 Hollywoodborstklopgrandeur gaat hij ook niet uit de weg. Er is naar het eind  toe misschien een ‘hail the conquering hero’ speech te veel maar een enkel verstuiken of been breken doet Spielberg er niet mee. Integendeel, met zijn oerklassieke aanpak hij bewijst eens te meer een van de beste Amerikaanse regisseurs ooit te zijn, die het filmmaken anno 2017 moeiteloos weet te mixen met het classicisme van John Ford, Howard Hawks, William Wyler en andere generatieoverschrijdende klasbakken uit het glorierijke Tinseltownverleden.

Alex De Rouck
Weekend Box Office VS
12-01-2018 Plaats 2 $ 19.361.968
19-01-2018 Plaats 4 $ 12.150.000
26-01-2018 Plaats 5 $ 8.850.000
02-02-2018 Plaats 5 $ 5.218.122
09-02-2018 Plaats 8 $ 3.500.000
16-02-2018 Plaats 10 $ 1.988.634
Foto 1 t/m 10 : Première in Parijs


Synopsis

De Pentagon papers is een geheim rapport  van het Amerikaanse ministerie van Defensie over de politieke en militaire inmenging van de VS in de Vietnamoorlog. In de documenten, die in 1971 naar de pers werden gelekt, werd bekendgemaakt hoe de regering gedurende een tijdsbestek van vier decennia systematisch had gelogen en informatie had achtergehouden. Kranten, met name The Washington Post en The New York Times, speelden een belangerijke rol. Het waren de kranten die in opstand en besloten toch over het rapport te schrijven terwijl de overheid ze fors onder druk zette dit niet te doen..