Zakenman David Sullivan wist hoe hij zijn ponden kon laten rollen. Als ondernemend pornomens baatte hij sekshops uit, lanceerde hij met Playbirds het Britse antwoord op Playboy en op het commerciële hoogtepunt van de sleazefilms – eind jaren zeventig en begin jaren tachtig dus – produceerde hij ook een paar softcorefilms. Na zijn pornoperiode liet hij trouwens ook aardig wat geld rollen in de voetbalwereld met investeringen in de voetbalclubs Birmingham City en West Ham United.

Maar blote mensenlijven, daar gaat het hier over. Zijn eerste softcorefilm was meteen een schot in de roos. Het in 1977 uitgebrachte Come Play with Me draaide maar liefst 201 weken zonder onderbreking in de Londense Moulin Cinema. In Soho natuurlijk, en dat van april 1977 tot maart 1981 om precies te zijn. Niet slecht voor een film die maar honderdtwintigduizend pond had gekost om te maken. Opvolger The Playbirds was ook een succes, al draaide die maar vierendertig weken onafgebroken na elkaar in Londen.

Tja, kijk … verbindende factor in beide films is naaktmodel en softcoreactrice Mary Millington, een van de grootste ‘sekssterren’ die Engeland ooit heeft gekend. Al heeft die reputatie haar geen geluk gebracht: ze pleegde zelfmoord in 1979 op amper drieëndertigjarige leeftijd, getekend door een leven met verslavingen en depressies. Een leven en carrière die trouwens netjes worden gekaderd in de in 2015 uitgebrachte documentaire Respectable: The Mary Millington Story.

In The Playbirds kruipt Millington in de afwisselend geklede en blote huid van een politieagente die als lokaas meehelpt om een seriemoordenaar te klissen die jacht maakt op naaktmodellen uit het Playbirds-magazine. Jawel, een whodunit in een softcoremilieu … de antenne van liefhebbers van stoute en foute Z-films mag bij deze de hoogte in. En die liefhebbers mogen ook een kaarsje branden uit dankbaarheid voor regisseur Willy Roe die zowel met zijn voor- als familienaam het genre eer aandoet.

Want jongens en meisjes, wat is dit een heerlijk foute film. Uiteraard is het onkies om te genieten van een film waarin vrouwen worden vermoord, maar die discussie is voor een andere keer. Roe gaat hier immers subliem inept te werk, wat het moeilijk maakt om niet grijnzend te grinniken. Hij heeft in elk geval geen kaas gegeten van spannende cinema, en wringt elke vorm van spanning al dan niet vakkundig de nek om. Maar het mag gezegd: de scenaristen van dienst wisten alvast hoe met rode haringen te zwaaien en skippen op het eind zelfs op een cynische manier het obligate eind goed, al goed-patroon. Het zien is het geloven.

Uiteraard is de plot van The Playbirds een flauw excuus om zoveel mogelijk naaktmodellen in hun Evakostuum in beeld te laten paraderen. Gênante hilariteit is daarbij niet veraf: wat te zeggen van de scènes waarin de twee politie-inspecteurs die de moord onderzoeken elke vrouwelijke agente bij wijze van sollicitatieauditie laten strippen om zo te beslissen welke van hun collega’s het best geschikt is om als lokaas te dienen? De blikken die de agenten met elkaar wisselen … of het nu bedoelde dan wel onbedoelde humor is, alleen voor de uitwerking van die verhaalkronkel is The Playbirds verplichte kost.

Er zit trouwens nog meer tragiek verborgen in The Playbirds. Ook Millingtons tegenspeler Alan Lake zou op jonge leeftijd zelfmoord plegen. In 1984 om precies te zijn, op zijn drieënveertigste. Naar verluidt omdat hij de dood van zijn echtgenote en Britse cultactrice Diana Dors – die ook in 1984 overleed – niet kon verwerken. Lake was trouwens geen softcoreacteur: hij was weliswaar nogmaals aan de zijde van Millington te zien in het eveneens door Roe geregisseerde Confessions from the David Galaxy Affair, maar an sich was Lake een serieus acteur die vooral veel in bijrollen en televisieseries te zien was.

In woketijden is The Playbirds van de eerste tot de laatste minuut verketterbare cinema, maar wie zijn foute films graag zo tijdscapsulegetrouw mogelijk heeft mag daar rustig om malen. The Playbirds overstijgt nergens de grenzen van amateuristische slechte cinema, steekt ongegeneerd een middelvinger uit naar moraalridders en keuringsinstanties en wist het zo te schoppen tot onvervalst cultcuriosum. A bit raunchy ain’t it, gov’nuh.