In januari 2013 omschreven wij “Pitch Perfect” als een fijn filmpje waarin alles wat op zijn plaats hoort te vallen netjes valt. Voor de obligate opvolger gaat die vlieger helaas niet op. Niet dat “Pitch Perfect 2” naar de navelpluisregionen van pakweg “Magic Mike XXL” afglijdt, toch is dit slechts een schim van de gelauwerde voorganger die in de zomer van 2012 lekker scoorde aan de Amerikaanse kassa’s.

Meteen de reden dat er een sequel kwam, natuurlijk. “Pitch Perfect” blijkt bovendien goed gerijpt: dit vervolg bracht in Amerika alleen al meer dan honderdtachtig miljoen dollar op, wat bijna drie keer zoveel is als de vijfenzestig miljoen van het origineel. Alsof iedereen die “Pitch Perfect” en Anna Kendricks “Cups”-hit pas achteraf leerde kennen er ditmaal wel bij wou zijn voor het witte doek. Logisch gevolg is dat het contract voor “Pitch Perfect 3” inmiddels getekend is en de releasedatum daarvan voorzien is voor juli 2017.

Succesvol is hij dus wel, deze tweede film rond de a-capellagroep Barden Bellas. Entertainend helaas maar tot op zekere hoogte. En dat komt vooral omdat “Pitch Perfect 2” alle sequelitisclichés opgraaft. De personages hoeven geen introductie meer en zo goed als elk personage passeert opnieuw de revue. En moet uiteraard een plek onder de zon krijgen in deze bouwdoosstructuur.

De Barden Bellas zijn vier jaar na hun geschiedschrijvende a-cappellaoverwinning nog steeds op de top van hun kennen. Al komt daar wel een einde aan wanneer ze een op het verjaardagsgala van Barack Obama pijnlijke uitschuiver te maken. Zozeer zelfs, dat ze geroyeerd worden en niet meer mogen optreden. Tenzij ze zichzelf kunnen overstijgen door het a-cappellawereldkampioenschap in Kopenhagen te winnen. Het nieuwe lid van de Barden Bellas (vertolkt door Hailee Steinfeld) heeft geen diepgang, en de centrale verhaalas is tam en voorspelbaar. En wordt zelfs veel te lang uitgesponnen. De nevenplot waarin Anna Kendrick het als stagiaire in een opnamestudio wil maken als muziekproducente is dan weer zo irrelevant dat die evengoed uit het scenario kon zijn geschreven.

Gelukkig is er ook goed nieuws. De muzikale regie staat nog steeds als een huis. Rebel Wilsons hilarische opvoering van Pat Benatars eightiesslijmballade 'We Belong' alleen al is genoeg reden om “Pitch Perfect 2” niet zomaar aan de kant te schuiven. En – de occasionele scheet- en boerscène niet te na gesproken – is de humor eerder lief en onschuldig dan boertig en brutaal. Elizabeth Banks – die hier debuteert als regisseuse – gooide het roer dus gelukkig niet volledig om. Alleen jammer dat het scenario blijft steken in platitudes en dat scenariste Kay Cannon haar bredeglimlachsucces van drie jaar terug niet kon herhalen. Wat niet meteen het beste doet verhopen voor nummertje drie.