De vermelding Winner of the Fnac Public Prize Filmfestival Gent 2002 is het middel om ons te overtuigen dat wat we gaan zien qua niveau en klasse boven het gemiddelde uitkomt. Maar daar is het bij gebleven. Nochtans had de 30-jarige regisseur Ramon Salazar in 1999 met zijn kortfilm Hongos nog bewezen dat hij wel wat in zijn mars had : hij kreeg er maar liefst 47 internationale onderscheidingen voor, inbegrepen een Goya nominatie (een soort Spaanse Oscar zeg maar).
Een correcte vertaling van de titel van Salazar's nieuwste en eerste langspeelfilm, Piedras zou moeten 'stenen' zijn, maar is eigenlijk een film met als rode draad schoenen of, beter nog de vrouwen die het schoeisel in kwestie aantrekken.

Adela is een vrouw die weinig emoties toont in haar dagelijkse leven, haar job heeft er allicht wel wat mee te maken. Ze zorgt voor de co?rdinatie van de (oude en lelijke) hoeren in een club die even buiten de stad langs de autosnelweg is gelegen. Wanneer op een dag een groep geile mannen de zaak binnenkomt maakt ze kennis met Leonardo (Rodolfo de Souza). Die komt in tegenstelling tot de rest niet om gebruik te maken van de betaalde diensten van de dames maar is tevreden met een vlotte babbel met Adela. Men gaat zelfs nog wat verder en ontdekt (later in de film) samen de tango.

Leire heeft een baantje in een schoenenzaak. Niet vet betaald, waardoor ze geen geld over heeft om de chique schoenen die ze verkoopt zelf te kunnen aanschaffen. Af en toe steelt ze dan maar een paar om wat meer uitstraling te hebben wanneer ze haar danspasjes uitvoert op haar eigen podium in de plaatselijke discotheek. Haar collega Javier (Andr?s Gertrudix) weet van de diefstal(len) maar laat begaan. In de liefde lukt het ook al niet echt voor Leire want haar vriend Kun (Daiele Liotti) heeft haar laten staan en is met een jongen gaan samenwonen.

Maricarmen verdient de kost als taxichauffeur, een job die na al die jaren sporen heeft achtergelaten op haar voeten in de vorm van eeltknobbels.Dat is ook de reden dat ze pantoffels draagt tijdens de werkuren, geruite pantoffels...Ze probeert door dit werk over voldoende fondsen te beschikken om de kinderen van haar overleden man op te voeden.De één (Lola Duenas) is verslaafd, volstrekt onhandelbaar en heeft haar nooit willen aanvaarden, Victor (Santiago Crespo), de jongste is nog een kind en heeft eigenlijk veel (moeder)liefde nodig, de derde is al sinds jaren afwezig…Anita (sterke rol van Monica Cervera !) )is een jonge vrouw van eind de 20, geboren op 29 februari.Ze heeft dus slechts zeven keer écht haar verjaardag kunnen vieren en dat is ook ongeveer de geestelijke leeftijd van de vrouw.Ze laat dagelijks haar hond Alpino uit (genoemd naar het merk van de kleurpotloden die ze dagelijks gebruikt), loopt steeds hetzelfde blokje om en staart steeds op dezelfde hoek van de straat met open mond naar de hemel, speurend naar vliegtuigen die over Madrid naar een voor Anita onbekende stemming vliegen.Het einde van haar eentonig bestaan lijkt gekomen wanneer Joaquin (Enrique Alcides) haar op een dag vergezelt en helpt om de straat over te steken.Vanaf dan verdwijnt de hond van de dagelijkse tekening die ze thuis tekent, inkleurt en aan de muur van haar kamer hangt zodat er plaats is voor haar nieuwe en zelfs eerste liefde.Isabel heeft iets met schoenen.Gelukkig is ze niet, maar toch geeft ze een fortuin uit aan schoenen die ze telkens twee maten te klein koopt.Ze komt in contact met iemand die bedreven is in het lezen van voeten...

Piedras mag dan over schoenen gaan, het is vooral een film over verdriet. Verdriet omwille van een huwelijk dat al van bij de start was voorbestemd om op de klippen te lopen, verdriet om het verlies van een geliefde, verdriet omdat je de echte mama niet kunt vervangen hoe graag je dat ook zou willen,…
In Ramon Salazar's langspeelfilm-regiedebuut worden positieve gevoelens telkens weer gecounterd door enige vorm van tegenspoed. Wanneer Anita bijvoorbeeld ondanks haar mentale handicap gevoelens koestert voor iemand komt ook hieraan snel een einde.
Adela die na vele jaren de moed vindt om haar job vaarwel te zeggen en een nieuw hoofstuk in haar leven wil aanvatten verliest haar kans op echte (en niet betaalde) liefde en gaat op zoek naar haar dochter, bevreesd dat haar iets is overkomen.

De vijf vrouwen zijn op één of andere manier bedroefd in hun leven, maar naast dit gemeenschappelijk punt zorgt Ramon Salazar ervoor dat de respectievelijke gebeurtenissen in hun bestaan op één of andere manier met elkaar verbonden raken in de film. Gelukkig maar, want één van de vijf story's uitrekken tot meer dan twee uur zou falikant zijn afgelopen. Een klein streepje muziek zorgt voor het onderstrepen van het droevige van de situatie(s), zelfs afkomstig van een Jacques Brel (!).

Salazar heeft voor Piedras ook zelf het scenario geschreven en gaf tijdens een interview graag wat meer uitleg over wat zich in de film afspeelt en waarmee je dit kon vergelijken.
Wanneer je een urne tot de rand vult met stenen en iemand vraagt of die vol is, volgt een positief antwoord. Nochtans kan er nog heel wat zand en water bijgevoegd worden...
In het leven leggen we volgens Salazar eerst de grote stenen : liefde, vriendschap, familie, carrière, enz... Hierna is er nog meer dan genoeg plaats over voor de minder belangrijke zaken. Wie het omgekeerd doet kan geconfronteerd worden met plaatsgebrek zodat hij/zij zijn grote stenen niet meer kwijt kan. Piedras begint op het moment dat men een plaats zoekt voor die grote stenen, aldus de regisseur nog...