Charles Dickens zat blijkbaar niet om woorden verlegen toen hij in 1849 een titel zocht voor wat hij zelf als zijn favoriete roman zou bestempelen. Ze rolden er vlot uit en vormden samen The Personal History, Adventures, Experience and Observation of David Copperfield the Younger of Blunderstone Rookery (Which He Never Meant to Publish on Any Account). Beter bekend als David Copperfield uiteraard, maar dat kon voor hetzelfde geld dus evengoed Blunderstone Rookery zijn geweest. Literatuuradepten noemen dit werk een van Dickens belangrijkste als overgang tussen zijn jeugdige en volwassen romans. Er zit ook een grote autobiografische scheut in het lijvige boek, dus wie zichzelf beschouwt als boekenworm kan eigenlijk feitelijk niet om David Copperfield heen.

Wie zichzelf als filmworm beschouwt, eigenlijk ook niet. De roman is immers al een paar keer verfilmd, en de meest bekende versie is nog steeds die van George Cukor uit 1935. Meer zelfs, dat is misschien wel de enige bekende, daar Dickens roman eigenlijk meer als tv-serie is verfilmd dan als biosfilm. Wat uiteraard met de lengte van de narratie te maken heeft. Dickensfan Armando Iannucci slaagt er echter in om het boek op twee uur te condenseren zonder zware toegevingen te moeten doen aan de structuur: de meeste personages nemen de sprong van pagina naar pixel en zowel de humor als de historische relevantie als de tragiek van de plot blijven bewaard.

Iannucci voegt er zelfs nog een paar lagen bij. Dat doet hij door te kiezen voor een eigenzinnige cast met Dev Patel in de titelrol. Neen, Copperfield had geen Indische roots in het boek, maar Iannucci kiest voor een kleurgeschakeerde cast zonder enige vorm van controverse. Het past ook allemaal wonderwel in het eclectisch universum van Dickens. En dat er daarmee een brugje wordt geslagen naar de sociale ongelijkheid anno 2020 … het is een humane dubbele bodem die Dickens’ bronroman zelfs nog rijker maakt.

Daarnaast gooit Iannucci er ook wat van de geïnspireerde ensemblehumor in waarmee hij eerder al dijenkletsende televisiegeschiedenis afleverde aan beide zijden van de oceaan met The Thick Of It en Veep. Wat er enigszins voor zorgt dat The Personal History Of David Copperfield soms iets te druk is voor zijn eigen goed, en daarbij zelfs zijn eigen ademruimte versmacht. Op andere momenten ben je dan weer getuige van rijkgeschakeerde en dito ademende tableaus, gefilmd tegen achtergronden die zo uit Dickens oeuvre lijken ontsnapt. Dus ja, mooie cinema.

Met Dev Patel dus als de titelheld, die geboren wordt in het huis van een arme alleenstaande moeder en vervolgens uit dat huis wordt gezet door haar nieuwe man. Waarop Copperfield in Londen terechtkomt, waar hij via via in rijke kringen verzeilt, en heel wat opsteekt van klassenverschillen vooraleer terug naar de armoede af te glijden. In een notendop samengevat dit: er is iets meer nuance in de zeshonderdpluspagina’s van Dickens en de twee uur van Iannucci. Geestige vertolkingen ook, met naast Platel mooie karakterschetsen van onder Peter Capaldi, Hugh Laurie, Tilda Swinton en Ben Whishaw die allemaal zichtbaar content zijn dat ze mogen aantreden in de adaptatie van een onbetwiste klassieker. En hondje Scampi ziet er ook gelukkig uit als Jip.