Echt verrassend is het niet dat de keuze op Perfume: The Story of a Murderer viel om de Filmfestivalcompetitie te openen. Filmfestival, Kinepolis, het zijn al jaren vaste partners van elkaar. Net zoals De zaak Alzheimer van destijds is het ook nu weer een KFD-film die bij aanvang van het belangrijkste filmfestival van België in de belangstelling staat.
We schrijven 1766 als in Grasse (Frankrijk) Jean-Baptiste Grenouille naar het schavotje wordt gebracht. Een enorme menigte heeft zich op het plein verzameld om getuige te zijn van de executie van Grenouille, een laffe seriemoordenaar die uiteindelijk werd gevat en nu voor de beul moet verschijnen. Het zal/zou moeten zijn laatste verschijning worden.
Zo eindigde het, maar wat ging hier aan vooraf? Filmmaker Tom Tykwer steekt van wal met een openingsscène die zich afspeelt op de vismarkt waar J.B.G. ter wereld wordt gebracht (nooit gedacht dat een baby zo uit de buik van een zwangere moeder kon floepen) en ei zo na met het restafval van de vissen wordt afgevoerd.
De moeder wordt snel gevonnist en al even rap geëxecuteerd zo lijkt het wel. Haar zoon komt in een weeshuis terecht en later in een leerlooierij. De jongeman overleeft. En ontdekt dat hij een bijzondere gave heeft: hij kan als niemand anders geuren onderscheiden, zelfs als die van heel, heel ver komen. En dat brengt hem dan weer in de wereld van parfum. Jean-Baptiste Grenouille raakt geobsedeerd door alles wat met geuren te maken heeft en heeft er alles voor over om nieuwe geuren te creëren, zelfs als dit mensenlevens gaat eisen.

Een opmerkelijk verhaal en één die overigens niet zo fictief is als je wel zou denken. Niet voor niets noemt Grasse zich nu nog steeds de hoofdstad van de wereld als het op parfums aankomt. Eerder werd al gesteld dat het verhaal van Jean-Baptiste Grenouille niet verfilmbaar was. Regisseur Tom Tykwer bewees met deze prent het tegendeel. Ben Whishaw nam de zware last op zijn schouders om de hoofdrol te gaan vertolken. Niet evident als je reukorgaan en de manier waarop de mens met de gevoeligste neus ooit hiermee omgaat, de kern vormt van het verhaal. Maar Whishaw houdt wat dit betreft goed stand. Maar met de 'kantel-scène' op het einde van de film begeeft Whishaw zich (verplicht door het scenario) op bij-zon-der glad ijs. Die sluit niet echt aan op wat wordt verwacht, noch wat aan het begin van de film te zien was. Je gaat er in mee en ervaart dit als een apotheose of je reageert vol ongeloof en vooral sceptisch want je vindt dat dit er toch wel 'over' is. Een verrassende keuze van de makers van Perfume met als belangrijkste risico dat een deel van het publiek een tot dan toe sterke film als een kaartenhuisje in elkaar ziet zakken.

Gezien op het Filmfestival van Gent (2006) waar het één van de 14 films was uit de 'Officiële Selectie'.