Aan zelfrelativering zullen filmmakers Adil El Arbi en Billal Fallah niet ten onder gaan. Met hun derde – en dusver beste film – laten ze meer dan ooit zien kaas te hebben gegeten van contemporaine Amerikaanse actiecinema. En die kaas houden ze niet onder de stolp. Hun voorliefde voor ‘Hollywood shit’ spat als verftubes met meer dan vijftig neontinten grijs op het doek. En het voelt allemaal heel eigentijds nu en hier aan, daar de actie zich integraal afspeelt in ’t grote Antwerpen, waar ‘the war on drugs’ meer connotaties oproept dan louter cd’s, vinyls of illegale downloads in een platenkast.

“Patser” vertelt het verhaal van vier Antwerpse ‘youths’ (drie jongens, een meisje) die dromen van het grote geld en wat bijklussen met het verspreiden van de geur van verslavende substanties in ’t Stad. Die geur wordt groter wanneer Adamo (Matteo Simoni) de kans ziet om een Nederlandse drughoncho een loer te draaien door een eigen cocaïnehandel op te zetten, weliswaar met drugs die hij van de Nederlander ontvreemdde. Wat volgt is een constant uit zijn voegende barstende glitterbal waarin Antwaarpse straatpraat wordt afgewisseld met ettelijke lijntjes wisecracks en donder en bliksem actietaferelen die zelfs tot in Colombia reiken.   

Hun hoofdpersonages vrijpleiten doen El Abi en Fallal niet. De keuzes die Adamo, Junes, Volt en Badia maken krijgen meer dan een veeg uit de pan. De ‘samenlevingsproblematiek’ tussen de blanke en minder blanke gemeenschappen wordt eerder ‘off the record’ dan pats boem in het midden benaderd. Al is de subplot rond corrupte, racistische, drugdealende en vluchtelingenafpersende politieagenten uiteraard wel een gigantische middenvinger naar iedereen die zich geroepen voelt hem in ontvangst te nemen.

Ook al draait de marketingmallemolen goed geolied rond, de hype hoef je uiteraard niet te geloven: ‘next level shit’ is “Patser” niet. Verwijzingen naar klassiekers als (uiteraard) “Scarface”, “Goodfellas” en “Taxi Driver” zijn cinefiele rekverbanden in een film die overloopt van cross cuts, slowmotion, fast forwards en stampend dampende visuele overkill. Maar aangezien “Patser” een film is die leeft van die overkill, lijken de keuzes die El Arbi en Fallal maken de enige logische te zijn. Zeker omdat ze er geen geheim van maken in Amerika aan de slag te willen, en daar inmiddels ook al twee afleveringen van de door John Singleton meegeproduceerde serie “Snowfall” mochten regisseren. In tegenstelling tot het sputterende “Image” en het verloren lopende “Black” toont “Patser” wat het gros van de geldschieters willen zien: snedige actie aan een tempo waarop de suiker op de popcorn geen tijd krijgt te verdampen. Door Michael Haneke te imiteren zouden ze hun slag waarschijnlijk niet hebben thuisgehaald.

De film waar El Arbi en Fallal het meest inspiratie uithaalden lijkt trouwens geen Amerikaans voorbeeld, maar eerder Fernando Mereilles’ “Cidade De Deus”. Al ontbreekt in “Patser” wel het armoede-effect uit die film en dat scheelt toch meteen een slok op de urgente borrel.  Hier en daar gaat “Patser” overboord: de sterfscène van Adamo’s ouders legt de manipulerende vinger teveel op gratuit geweld en het afrafelende touw tijdens de finale shoot out lijkt het actieafrodisiacum eerder te parodiëren dan te teren. Midden in de roos zijn dan weer de straatgrave vertolkingen van Simoni, Said Boumazoughe, Nora Gharib en Junes Lazaar wiens spelplezier de verhaalmotor constant draaiend houdt, en daarmee een eigen invulling weten te geven aan karakters die eigenlijk doorslagjes zijn uit het grote misdaadhandboek.   

In al zijn speelse infantiliteit is “Patser” een film die cinematografisch volwassen is. En die waarschijnlijk het beste visitekaartje richting Hollywood is dat El Arbi en Fallal zich momenteel kunnen wensen.