Fans van Brian De Palma hebben reden om zo blij te zijn als een konijn op de plein, daar de brave man eindelijk nog eens een film heeft gemaakt die teruggrijpt naar de perverse thrillers uit zijn gouden jaren. Zonder die te evenaren weliswaar, maar dat had niemand echt verwacht. Al was het maar omdat de titels waar “Passion” het meest bij aansluit (het meesterlijke trio “Dressed To Kill”, “Blow Out” en “Body Double”) bijna dertig jaar na dato nog steeds zo goed als onaantastbaar zijn.

Omdat het één en ander schort aan De Palma’s nieuwste zou je in een slechte bui zelfs kunnen zeggen dat “Passion” het ook niet haalt van pakweg “Raising Cain”, “Snake Eyes” en “Femme Fatale”, maar dat is voorbijgaan aan het feit dat De Palma eindelijk nog eens een (weliswaar Europees en beperkt) budget heeft gekregen om zichzelf en het thriller-/voyeurisme-aspect van zijn fascinerende oeuvre te (parodi)eren. Bovendien zet niemand zo stijlvol een slechte De Palma neer als De Palma zelf. Alleen daarom al is dit eigenlijk een dikke cinefiele aanrader.

“Passion” is een remake van het twee jaar geleden uitgebrachte “Crime D’Amour” van Alain Corneau. Op het eerste zicht een overbodige remake, maar die trend zijn we intussen gewend. Het verhaal doet de ronde dat De Palma het scenario te lezen kreeg van de producer van Corneaus versie en zei van “dat kan ik beter”. Waarop hij meteen wat zakgeld toegeschoven kreeg om de film te draaien. De Palma’s versie zou zich aanvankelijk in Londen afspelen, maar verkaste voor de opnames naar Berlijn. Een slimme keuze, daar de taal- en cultuurkloof onderhuids voor wat extra spanningen en tegenstellingen zorgt. En het levert als toemaatje zelfs een fikse portie 'Derrick'-Duits op. De Palma bewerkte zelf het originele scenario. Voor het eerste deel volgt hij het Franse origineel vrij trouw, in de tweede helft komen zijn eigen obsessies en dada’s meer aan de oppervlakte. Het is dan ook vooral in dat tweede uur dat de De Palma-fan zijn (nostalgisch) fanhart kan ophalen.

Centraal in “Passion” staat de relatie tussen Christine (Rachel McAdams) en Isabelle (Noomi Rapace). Christine is manager bij een multinational, Isabelle haar nog niet zo lang in dienst zijnde rechterhand. En manipuleerbaar manusje van alles zo blijkt als Christine Isabelle gaandeweg gebruikt om de jobs uit te voeren die ze zelf niet wil, maar achteraf niet te vies blijkt om Isabelles succes toch als resultaat van eigen noest werk te laten doorschemeren. Waardoor er al gauw een kink in de kabel komt in de verstandhouding tussen de twee. Een relatie die trouwens nogal wat andere vragen ontlokt: is Isabelles fascinatie voor het luxueuze en losbandige leven van Christine de reden dat zij zich tot haar baas aangetrokken schijnt te voelen ?  Gebruikt Christine haar assistente enkel maar omdat het haar uitkomt of zweven er toch lesbische verlangens in het rond ?  En wie manipuleert uiteindelijk wie, wanneer de onenigheid tussen beide vrouwen uitmondt in een moordcomplot waarin niet alles is wat het lijkt ?  En ook de achtergrondspelers plots een plaats op de voorgrond krijgen.

“Passion” oogt (al dan niet bewust) slonziger en fouter dan het meer gepolijste origineel (waarin Kristin Scott Thomas en Ludivine Sagnier de hoofdrollen vertolkten). De ambigue climax (die verder gaat waar Corneaus versie stopte) lijkt er speciaal te zijn om de De Palma-fans van het eerste uur op hun wenken te bedienen. Die kunnen zich trouwens eveneens laven aan een welgekomen splitscreenscène die meteen het 'money shot' van “Passion” bevat. Jammer dat De Palma’s typische touch zich beperkt tot het splitscreenfragment en de nogal opzichtig naar “Dressed To Kill”-lonkende climax. Mede door het nogal banaal in beeld gebrachte eerste uur, steekt trouwens het gevoel de kop op dat De Palma toch wat kansen laat liggen om echt diep te gaan. En springen er iets teveel slordigheden in het oog. Zo heeft “Passion” geen deftige inleiding of een scène die meteen de toon zet. Geen douchescène zoals in “Carrie”, “Blow Out” of “Dressed To Kill” met andere woorden: we zeiden het al, een gemiste kans. Waardoor het nogal wat lang duurt eer “Passion” echt de passie preekt. Ook het grote aantal kinderlijk banale dialogen drukt de pret aanvankelijk de kop in.

Kritiek die (hoe terecht ook) echter nodeloos hard klinkt, zeker omdat de campy sfeer die De Palma oproept een dergelijke foutenmarge moeiteloos tolereert. Bovendien is het moeilijk om echt teleurgesteld te zijn in een terug naar de bron-prent waarvan de soundtrack gecomponeerd is door De Palma’s vroegere huiscomponist Pino Donaggio, met wie hij hier voor de zevende keer samenwerkt na een hiaat van precies twintig jaar (“Raising Cain”). Welkom terug, Pino en Brian. Vooral voer voor De Palma-fielen dus, deze “Passion”. En ongetwijfeld ook voor de liefhebber van het lesbo-noir subgenre.

Hopelijk betekent “Passion” niet de zwanenzang voor De Palma, net zoals “Crime D’Amour” het laatste project bleek te zijn van Alain Corneau, die kort na de release van zijn film overleed. Als alles draait zoals het moet draaien ziet de toekomst er alvast goed uit: De Palma zou immers opnieuw gaan samenwerken met Al Pacino in “Happy Valley”. In tegenstelling tot “Scarface” en “Carlito’s Way” gaat het ditmaal niet om een misdaadprent, maar om een biografie van Joe Paterno, de coach van de Penn State voetbalploeg die in opspraak kwam toen bleek dat hij op de hoogte was van kindermisbruik in de ploeg, maar niets deed om dat te stoppen. Het scenario daarvan wordt momenteel geschreven, en als alles goed gaat zouden de opnames volgend jaar beginnen. Onze duimen doen alvast hun werk.

Gezien op het Filmfestival van Gent (2012).