Slapende ruimtereizigers.  In vaktermen : hibernatie.  238 bemanningsleden en 5000 passagiers zijn er aan boord van de Avalon.  Bestemming : Homestead II.  Voorziene duur van de vlucht : 120 jaar.

Maar dan zorgt een externe factor ervoor dat één van hen – Jim (Chris Pratt) – ontwaakt.  Te vroeg.  90 jaar (!) te vroeg.  Zijn zoektocht door het gigantische ruimteschip brengt hem geen stap verder.  Iedereen slaapt.  De gesofisticeerde stemcomputers geven enkel algemene informatie en barman Arthur is eigenlijk niets meer dan een goed geprogrammeerde robot.  De locaties en de rumtes waar misschien iets te ondernemen valt geven enkel toegang aan mensen die over voldoende ‘rechten’ beschikken en zelfs het inzetten van de grote middelen zoals lasapparaten en sloophamers brengen geen soelaas. 

Gelukkig blijkt de barman – besturingssysteem Android - een goede gesprekspartner te zijn en meteen de enige die kennis krijgt van de idee waar Jim al een tijd mee speelt.  Hij heeft via visuele en electronische weg kennis gemaakt met Aurora (een knappe, kortharige Jennifer Lawrence).  Visueel omdat ze – slapend in haar cocon – te bewonderen is.  Electronisch omdat haar gegevens door middel van filmpjes opvraagbaar zijn via de aanwezige computers.  Eigenlijk is Jim ten dode opgeschreven aangezien de aankomst van het ruimteschip op Homestead II maar voorzien is binnen een kleine eeuw en na lang wikken en wegen zorgt hij ervoor dat ook Aurora ontwaakt uit haar slaap, eh… toestand van hibernatie.  Twee weten en kunnen meer dan één denk je dan maar ook Aurora kan het tij niet keren.  Stilaan wordt de band tussen de twee wel sterker tot de barman zijn robot-mond voorbij praat én er nog een derde persoon ontwaakt.  En duidelijk wordt dat het ruimteschip meer en meer gebreken vertoont en op weg lijkt om op korte termijn totaal vernietigd te worden.

Het vertrekpunt voor “Passengers” mag er best zijn.  Even dachten wij dat we na “Independence Day – Resurgence” (commercieel en bombastische Science-Fiction waar je bij voorkeur niet bij nadenkt) en “Arrival” (intelligente, fijne, geslaagde Science-Fiction waar je best heel aandachtig bij bent – best blijft nadenken dus) misschien wel zouden kennis maken met nog een andere SF-insteek.  Driewerf helaas, we waren er aan voor de moeite.  Na het situeren van het basisgegeven van de film (te vroeg ontwaakt op een superlange ruimtereis), aangevuld met het wekken van Jennifer leert een (zoveelste) blik op ons uurwerk ons dat er nog maar weinig minuten over blijven om de verwachtingen in te lossen.  De komst van Laurence Fishburne zorgt ook al niet voor een stroomversnelling of een opwaardering van ons eindverdict. 

Visueel is “Passengers” natuurlijk wél een schot dicht bij de roos.  Het ruimteschip wordt zowel van buitenaf als door de geslaagde lange, brede shots van de binnenkant op vlak van beeldvoering en fotografie meer dan voorbeeldig in beeld gebracht.  Ook al sterk : de scènes waarbij de zwaartekracht een rol gaat spelen.  Maar ondanks het eerder vermelde vertrekpunt overheerst aan het einde van de film het gebrek aan creativiteit, zeker verhaalsmatig.  Het kiezen voor de gemakkelijke oplossing en de manier waarop men die naar voor brengt is nogal dunnetjes, net als de laatste vijf minuten van de film waarbij ook Andy Garcia heel even in beeld komt.

Regisseur Morten Tyldum (“The Imitation Game”) koos als productie-ontwerper heel bewust voor Hendrix Dyas die eerder al zijn sporen had verdiend met ondermeer “Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull” “Inception”.  Dyas zag hiermee een droom in vervulling gaan en wou ‘green screens’ zoveel als mogelijk vermijden wat impliceerde dat hij heel wat sets diende te bouwen, sommige met indrukwekkende afmetingen.  Een deel van de sets voor “Passengers” werd gebouwd in de Pinewood Studios in Atlanta, één van de grootste – bijna vierduizend vierkante meter ! – werd opgetrokken bij Screen Gems, ook al in Atlanta : de immense ontspanningsruimte met restaurants, ontspanningsmogelijkheden, enz…   Een indrukwekkende rij van façades van wel anderhalve kilometer lang en vijf verdiepingen hoog, voorzien van een glazen plafond die de klanten een blik gunt op het fantastische, gigantische heelal aan de andere kant van het venster zeg maar.

“Passengers” biedt dus meer dan voldoende visueel fraais om je aan te vergapen en ondanks de goede bedoelingen van de tandem Pratt-Lawrence wringt het schoentje vooral op het vlak van scenario.  Hier zat meer in.