Exact op de kop en staart af drie jaar geleden op deze site: niets dan lovende woorden voor Paddington, Paul Kings geïnspireerde adaptatie van de sinds 1958 door Michael Bond bedachte verhalen rond een Peruviaanse beer die door een Londens gezin werd geadopteerd. Deze volbloed Britse komedie ging Here Gods Zij Dank volledig voorbij aan de Amerikaanse tendens om familiefilms met een moraal uit het zadel te lichten. Wat we kregen was een grappige, mooi vertolkte, sterk geregisseerde en hoogst aimabele film voor alle tijden die – als de wereld een rechtvaardige koers blijft draaien – binnen honderd jaar nog steeds meer dan terecht een onvervalste maretakklassieker zal zijn.

En de loftrompet moet niet terug naar de mottenballenzolder: opvolger Paddington 2 hoeft kwalitatief immers bijna niet onder te doen voor de eersteling. King toont zich opnieuw een volleerd publieksmenner, de cast is nog steeds even geïnspireerd en het script is geestig genoeg om zowel jong als oud te plezieren. Wat ook helpt: de CGI-creatie van Paddington ziet er andermaal feilloos uit. Een bewijs dat CGI echt wel filmmagie kan opwaarderen, mits goed gebruikt. En goed is dusver een understatement in de Paddington-reeks.

Niet alleen regisseur King en scenarist Simon Farnaby zijn opnieuw van de partij, ook de cast die de eerste Paddington fluorescerend inkleurde tekent opnieuw present. Marmeladeduimen omhoog dus voor Hugh Bonneville, Sally Hawkins, Julie Walters, Jim Broadbent en Peter Capaldi. En voor “Paddington”-stem Ben Whishaw natuurlijk. Grote afwezige: Nicole Kidman. Zij mocht de ‘schurk van het verhaal’-estafettestok doorgeven aan een geinig schmierende Hugh Grant die als acteur op zijn retour Phoenix Buchanan onze naïef-ontwapenende berenvriend het vuur aan de schenenvacht legt.

Grant weet immers dat er in een antiek uitklapboek van Londen aanwijzingen staan die naar een verborgen schat leiden. Paddington wil dat boek ook, om als verjaardagscadeau op te sturen naar zijn jarige tante in Peru. Om Paddington buiten spel te zetten en de schat te kunnen zoeken, zorgt Grant ervoor dat Paddington in de gevangenis belandt. Ook nieuw in de mix: Brendan Gleeson als gevangeniskok met een ruwe bolster en een zachte ziel, die Paddington uiteindelijk zal helpen bij zijn ‘great escape’.

Van alle mooie dingen in Paddington 2 is de manier waarop de liefde voor het bronmateriaal die voor het publiek omvlecht misschien wel het mooist. De titelbeer heeft nog steeds alle charmes die de eerder dit jaar op 91-jarige leeftijd overleden Bond hem van meet af gaan meegaf. Charmes die King en co op de welwillende kijker(tje)s loslaten zonder enige vorm van cynisme, sarcasme, postmodernisme of negativiteit. Paddington 2 is een warm cinemabad waarin het heerlijk ongegeneerd bubbelen, plonsen en spatten is. Hoera, hoezee, hoepla. En meer van dat.