In de onderbuik van de filmgeschiedenis durft het nogal eens rommelen. Is het niet door goedkope horror, dan wel door goedkope martial-arts filmpjes. Want voor elk goed origineel bestaan er hopen kopieën die krek hetzelfde verhaal op een goedkopere manier vertellen. Of Ong-Bak nu wel origineel is of wel een kopie laten we in het midden. Het feit dat deze Thaise film wereldwijd in de zalen kwam en in de US zelfs 5 miljoen dollar opbracht, leidt er alvast toe dat hij niet al te snel zal stof vergaren op de onderste rij van de video- en dvd-theek.

Twee zaken werken pro de  'o'riginaliteitsgraad' van Ong-Bak. Het is een Thaise film (en die lopen we niet zoveel tegen het lijf) en de martial arts is geen ordinaire kung fu, maar Thai-boksen. Om precies te gaan gaat het om Muay Boran, een voorloper van Thai-boksen. De vechtstijl wordt helaas niet aangewend om een wervelende actiefilm aan op te hangen, maar eerder om een spotgoedkoop scenario met te larderen. In een onooglijk klein dorpje in Thailand (ongetwijfeld nog kleiner dan het gehucht van Abraracourcix en de zijnen) stelen een stel onverlaten het Boedha-beeld Ong-Bak. Dappere Ting (Tony Jaa) vertrekt naar Bangkok om het beeld te zoeken en zo de bijgelovige inwoners van zijn dorp te vrijwaren van het kwade dat op hen wacht na de verdwijning van het beschermende beeld. Ting komt in contact met George, die weet waar de dader zich ophoudt, en die algauw uitgroeit tot zijn 'komische sidekick'. Hun spoor leidt, na de nodige lijf-aan-lijfgevechten binnen en buiten arena's, naar dat van een lokale maffiabende, wat meteen garant staat voor nog meer gevechtsscènes waarin Tony Jaa heel overvloedig mag demonstreren dat hij Muay Boran tot in de teenkootjes beheerst.

Spek naar de bek voor actiefilmliefhebbers in het algemeen en supporters van krijgskunsten in het algemeen dus, deze Ong-Bak. Regisseur Prachya Pinkaew is trouwens een fan van de Thaise krijgskunst, en zo vindt hij het leuk om het merendeel van de stunts vanuit verschillende camerastandpunten te tonen. Een beetje teveel van het goede, zo blijkt al snel. Het enige opmerkelijk aan deze film is dat alle stunts echt zijn en dat er dus geen gebruik is gemaakt van CGI, onzichtbare touwtjes of ander optisch bedrog. Tony Jaa kan dus uitgroeien tot de lokale Jackie Chan, die ook groot geworden is met het uitdelen van harde klappen in obscure en kwalitatief vaak ondermaatse filmpjes allerhande. Het feit dat Jaa vier jaar trainde voor deze film (en intussen al een paar andere films met regisseur Pinkaew heeft ingeblikt) duidt er alvast op dat de knokgrage jongen niet over een nacht ijs gaat. Liefhebbers van films over gevechtssporten hebben ongetwijfeld een hele kluif aan deze Ong-Bak, anderen laten deze release het best rustig in de rekken staan.

Extragewijs schenkt AFilm de liefhebber alvast meer dan een handvol rijstkorrels op de double disc-uitvoering. 'Behind The Scenes' duurt drie kwartier en toont hoe de stunts en vechtsscènes werden opgenomen, inclusief de trainingssessies. Zowel de regisseur als Tony Jaa geven commentaar. Er zijn voorts nog demoscènes (scènes die werden gedraaid om de studio te overtuigen de film te maken), storyboardvergelijkingen, verwijderde scenes, achtergrondinterviews met de regisseur en een alternatief einde. Kers op de kaart is een overzicht van een rits Thai-boks-bewegingen, die allemaal netjes in het Nederlands worden uitgelegd en voorzien zijn van een korte animatie, zodat u zich zelf even Tony Jaa kunt wanen. Laat ze maar komen, die gure herfstzondagnamiddagen ? met de demo's van onder meer 'Kwartel Vliegt Het Nest In' ben je er ongetwijfeld klaar voor.