Bij zijn schamele release in de bioscoop nauwelijks opgevist door het publiek maar nu vlot verkrijgbaar voor de schrandere en wakkere thuiskijker: Neil Jordans “Ondine”, een romantisch thrillerdrama dat zich – net als John Sayles dat midden jaren negentig deed voor “The Secret Of Roan Inish” – verdiept in de mythologie van de selkies.

Colin Farrell kruipt in de huid van de visser Syracuse (die steevast Circus wordt genoemd) die zijn netten uitwerpt in de wateren van een klein vissersdorpje aan de Ierse kust. Zijn verleden als alcoholicus blijft hem achtervolgen, en zijn vangst is steevast aan de magere kant. Zijn dochtertje Annie heeft dringend een nieuwe nier nodig, maar dat wil niet echt vlotten. En ook met zijn ex-vrouw loopt alles eerder mank dan goed geolied. Op een niet zo gewone dag vindt Syracuse een vrouw in zijn netten. Hij kan haar ternauwernood reanimeren en wil haar naar een ziekenhuis brengen. Maar daar wil de vrouw die zichzelf Ondine noemt niets van weten. Behalve met Syracuse wil ze geen menselijk contact. Waarop hij haar onderdak verschaft in het vissershuisje van zijn overleden moeder waar ze kan blijven zolang ze wil.

Syracuse raakt geïntrigeerd door de drenkelinge. Wanneer hij haar meeneemt op zee begint ze te zingen en puilen zijn netten plotsklaps uit met kreeften of zalm: voor Syracuse niets meer of minder dan een wonderbaarlijke visvangst. Wanneer Syracuse Annie over Ondine vertelt (weliswaar als verhaaltje voor het slapen gaan) gaat het meisje op onderzoek uit en ontdekt ze Ondine in het huis van haar overleden grootmoeder. Het klikt meteen tussen de twee en Annie is er onmiddellijk van overtuigd dat Ondine een selkie is: een soort waternimf die (tijdelijk) aan land kan komen door haar zeehondenvacht af te werpen.

Veel geloof hecht Syracuse niet aan dat verhaal. Omdat hij dat niet wil of niet kan is niet echt duidelijk, feit is dat hij verliefd wordt op haar en met haar naar bed gaat. Net op dat moment verschijnt een mysterieuze man in het dorp die navraag doet over Ondine. Annie vermoedt dat de man een mannelijke selkie is die haar komt terughalen en vraagt haar vader om daar een stokje voor te steken. Maar dat lijkt – niet geheel onverrassend – makkelijker gezegd dan gedaan. Al was het maar omdat Ondine niet van plan lijkt het geheim dat ze voor Syracuse en Ondine verbergt te openbaren.

“Ondine” is een film die tussen twee stoelen valt. Langs de ene kant is het allemaal intrigerend en netjes gefilmd (Jordan heeft duidelijk een oog als het aankomt op het fotogeniek in beeld brengen van de stormachtige Ierse kust), langs de andere kant klikt de symbiose tussen sprookje en realiteit meer niet dan wel. Wat jammer is: Colin Farrell maakt van zijn personage een broze antiheld, de debuterende Alison Barry maakt indruk als Annie en ook met het exotisme zit het snor daar Ondine vertolkt wordt door de in Mexico geboren Poolse Alicja Bachleda.

Helaas maakt Neil Jordan nooit echt duidelijk waar hij met de “Ondine” naartoe wil. Hoogstwaarschijnlijk bewust, omdat hij alles zo mysterieus mogelijk wil houden. Een sprookje tot op het bot ontleden neemt natuurlijk heel wat van de magie weg. Door naar het eind toe openlijk de thrillerkaart te trekken ondermijnt Jordan echter sowieso zijn sprookjesopzet. Waardoor we ons helaas genoodzaakt zien om “Ondine” te catalogiseren als een niet volledig geslaagde prent. Willen scoren door tegelijk naar verschillende richtingen uit te rennen is zelden of nooit een goed idee. Jammer, want de natuurbeelden die Jordan uit zijn camera tovert zijn van een vaak adembenemende schoonheid en op zich al reden genoeg om dit filmpje in de thuisbioscoop te laten rondsnorren.