1968 – 1977. De wedergeboortes tussen 1983 en 1999 buiten beschouwing gelaten zijn dit grosso modo de geboorte- en sterfdatum van het geschiedschrijvende Canadese rockcollectief The Band. In november 1976 stonden alle vijf bandleden voor de laatste keer samen op een podium, en dat moment kan dus officieel worden gezien als het einde van The Band. Boegbeeld van de groep was Robbie Robertson, momenteel nog een van de twee levende bandleden. En de initiator van dit tijdsdocument waarin de geschiedenis van The Band wordt gereconstrueerd aan de hand van massa’s beeld- en fotomateriaal.

Naast Robertson bestond The Band uit Rick Danko, Garth Hudson, Richard Manuel en Levon Helm. De vroegste basis werd gevormd door Robertson en Helm, die elkaar al leerden kennen eind jaren vijftig, toen ze beiden deel uitmaakten van The Hawks, de begeleidingsband van rockabillyzanger Ronnie Hawkins. Naderhand vervoegden ook de andere leden van The Band The Hawks. De vijf konden het zo goed met elkaar vinden dat ze besloten om niet langer voor Hawkins te spelen, maar om het op eigen houtje te proberen. Hun eerste wapenfeit: midden jaren zestig werden ze officieel de begeleidingsband van Bob Dylan, toen die de tijd rijp vond om zijn folkrepertoire een rockupgrade te geven.

Maar in 1968 stond The Band volledig op eigen benen en brachten ze het geschiedschrijvende Music From Big Pink uit. Nummers die allemaal werden geschreven in een groot roze huis waarin de bandleden samen vertoefden in Woodstock. In hun originele bezetting maakten ze in totaal zeven studioalbums, vooraleer ze er eind 1976 de stekker uittrokken met een gedenkwaardig concert in de Winterland Ballroom in San Francisco op Thanksgiving. Gedenkwaardig, omdat het dus de laatste keer was dat ze samen zouden performen, omdat er heel wat gastmuzikanten op de bühne stonden – waaronder Ronnie Hawkins, Bob Dylan, Eric Clapton, Joni Mitchell, Neil Diamond, Van Morrison, Dr. John, Muddie Waters en Ringo Starr – en omdat Martin Scorsese het concert capteerde voor de in 1978 uitgebrachte registratie van The Last Waltz.

Aangezien Robertson het enige lid van The Band is dat nieuwe interviews wou/kon geven, zie je het ontstaan en verval van de groep grotendeels/uitsluitend door zijn ogen. En uit die van zijn vrouw die de hoogdagen van The Band ook heeft meegemaakt. De groep viel vooral uiteen door overmatig alcohol- en drugsgebruik van schijnbaar iedereen, behalve Robertson. De vete tussen Robertson en Helm die naderhand de kop opstak, beperkt zich in deze documentaire tot een voetnoot. De onenigheid kwam er vooral omdat Helm claimde dat hij recht had op een groter stuk van de songwritingroyalties. Hij vond ook dat Robertson teveel werd gezien als het echte gezicht van The Band, en verweet Scorsese ook dat hij in The Last Waltz de andere leden in beeld had gebracht als waren ze een begeleidingsband van Robertson. Veel haren in de boter dus, en dat Once Were Brothers: Robbie Robertson And The Band maar een deel van het verhaal brengt is duidelijk.

Maar het is wel een substantieel deel. Heel wat onsterfelijke deunen van The Band passeren de revue, regisseur Daniel Roher last de archieffoto’s en beelden opzwepend aan elkaar en getuigenissen van rockgoden als Bruce Springsteen zetten de onmetelijke muzikale erfenis van The Band terecht in het juiste perspectief: de combinatie van soul, R&B, America, rock en folk van de groep leverde immers een meesterlijk oeuvre op dat het gebit des tijds zonder tandplak heeft doorstaan. Wat van deze documentaire zowel voor de echte fan als voor de newbie essentieel kijk- en luistervoer maakt.

Te zien op verschillende VoD-platformen.
Gezien op Film Fest Gent.