Wijsheid als (en van) een klok uit Disneys The Beauty And The Beast: If it ain't barokke, don't fix it. Een gezegde dat in Hollywood vrij veel in dovemansoren valt, getuige de schier onuitputtelijke voorraad remakes die de rabiate en minder rabiate filmliefhebbers te verwerken krijgen. Het fenomeen is uiteraard niet nieuw, en zelfs zo oud als de Hollywood-kasseien zelf. The Maltese Falcon uit 1941 bv. was ook een remake, het credo dat het origineel altijd het beste is gaat dus zeker niet altijd op. Van sommige 'herbewerkingen' is het echter al vooraf duidelijk dat het resultaat een doodgeboren (duivels)kind gaat worden.

Zoals bij de remake van The Omen uit 1976. Een update die enkel maar bestaansrecht heeft vanwege de 06/06/06-gimmick. Bovendien volgt de nieuwe versie het origineel voor zo'n 95 %. Zelfs dialogen en gelaatsuitdrukkingen werden zo goed als ongewijzigd overgenomen. Het gaat net niet zover als wat Gus Van Sant deed met zijn remake van Psycho die ook de camerastanden kopieerde als 'eerbetoon aan Hitchcock' en zo misschien wel de meest overbodige film aller tijden op zijn palmares schreef.

Blijft de vraag voor wie The Omen 2006 eigenlijk bestemd is: iedereen die het origineel zag, kan zich een tripje naar de remake besparen, en ook de jongere generatie is beter af met een DVD-visie van het origineel, al dan niet gekoppeld aan een leuke brok achtergrondinformatie in de 'making of' die op het schijfje staat. Niet dat die versie een onbetwist meesterwerk is, maar het is en blijft een geinig genrevoorbeeld uit de jaren zeventig waar best veel lol aan te beleven valt. Deze remake of update of hoe je het ook wil noemen heeft echter geen enkele resonantie. Ironisch genoeg is het beste element uit de eerste film (de met een oscar bekroonde duivelskermismuziek van Jerry Goldsmith) hier niet terug te vinden, op een paar korte flarden na. Regisseur John Moore (die eerder al The Flight Of The Phoenix moderniseerde) komt dus voor de tweede keer op rij van een kale kermis thuis.

The Omen mag op zich dan misschien niet echt slecht zijn (het originele verhaal blijft zijn kwaliteiten behouden), veel goeds valt er buiten de scenariokronkels die destijds werkten niet echt te vinden. De kleine Damien, zoon van ambassadeur Robert Thorn (Liev Schreiber) en zijn vrouw Katherine (Julia Stiles) doet 'raar'. Geen rilatine ter wereld die hem kan helpen, want de koter is immers de zoon van de duivel. De echte baby van de Thorns stierf in het kraambed, en de vervangbaby die met toestemming van Robert in de armen van zijn vrouw werd gedrukt is zowaar de verpersoonlijking van Satan zelve. Niet goed voor de zenuwen van zijn ma en pa, en ook iedereen die wat te dicht in zijn buurt komt (de babysit, een reporter) leeft niet lang genoeg om het geheim te onthullen. Aan Robert de taak de duivel te slim af te zijn en Damien om te brengen, maar da's niet zo simpel natuurlijk, al was het maar omdat zijn (surrogaat) vaderlijke gevoelens hem parten spelen...

John Moore blijkt uiteindelijk net competent genoeg om de film niet volledig in het drijfzand te laten wegzakken, en de cast heeft ook genoeg potentieel in huis om de aandacht vast te houden. Al brengt de aanwezigheid van Mia Farrow hopelijk niemand op het idee om Polanski's meesterlijke en enigszins thematisch gelijke Rosemary's Baby een nieuw likje verf mee te geven. Fikken af, zoals dat heet. Uitsmijten doen met op maat van de trivia-liefhebbers onder jullie: Harvey Stephens die destijds Damien vertolkte, heeft hier een cameo als riooljournalist.