Terwijl het ijzersterke “The Broken Circle Breakdown” in oktober vorig jaar (terecht) volle zalen trok en het publiek tot op het bot ontroerde, probeerde Peter Monsaerts debuut “Offline” hetzelfde in het meer arthousegevoelige circuit. Qua impact staat hij weliswaar een sport lager dan de gebroken cirkcel tragiek, maar los van die vergelijking is “Offline” een mooie film die met succes onderduikt in weltschmerz van eigen bodem. “Offline” is rauwer en minder sexy (voor zover je de dood van een kind sexy kan maken uiteraard) en beweegt zich in eerste instantie in het vaarwater van de rijpere en hippere jeugd (getuige de soundtrack van Triggerfinger en de webcamplotlijn).

Centrale as in “Offline” is Rudy Vandekerckhove (alles aan elkaar en met ck). Een gebroken man die na zeven jaar vrijkomt uit de gevangenis, en een kanarievogel in een kooi zowat als zijn enige bezit moet beschouwen. Hij krijgt onderdak via ex-celmaat Rachid (Mourade Zeguendi, ook te zien in de één-serie 'De Vijfhoek') in een huisje met wat meubels geleverd door Denise (Margriet Bruggeman), de kapster die in de gevangenis zijn haren knipte. Rudy lijkt klaar om zijn weg te vinden in de maatschappij, maar die maatschappij laat dat niet echt toe.

Een job vinden blijkt niet makkelijk (toch tenminste niet in de niche van wasmachinereparaties), zijn vrienden van vroeger zijn verdwenen (voor zover ze ooit vrienden waren) en zijn echtgenote Carine (Patricia Goemaere) wil niets meer met hem te maken hebben. Maar dat stopt Rudy niet af: gedreven en gebeten gaat hij de confrontatie met het verleden aan, zelfs als die confrontatie hem in de de webcamwereld van SweetLips19 (Anemone Valcke) drijft.

Niet meteen een vrolijk popcornverhaal, al doen Monsaert en coscenaristen Dominique Willaert en Tom Dupont hun uiterste best om het een en ander wat lichter te maken door 'vrie waaze' Gentse accenten en een paar bewust komische toetsen (die soms wel en soms niet werken). Monsaert heeft ook veel aandacht voor de setting van de Gentse volksbuurten langs de kanaalzone, waardoor zijn film soms aardig dicht in de buurt komt van Marc Diddens grootstadschets “Brussels By Night” uit 1983. “Ghent by Night” zou een waardige alternatieve titel zijn. Al verlies je dan natuurlijk wel de metafoor: “Offline” slaat immers niet alleen op de status van de niet-geactiveerde webcam, maar ook op Rudy’s pogingen om terug geconnecteerd te raken met zijn leven van vroeger.

Er mag dus al eens gelachen of gegniffeld worden in “Offline” (“uwen otto volgt de geijkte routes nie”), maar dit is in de eerste plaats een prent die dramatiek mengt met weemoed. Monsaert maakt slechts met mondjesmaat duidelijk waarom Rudy in de gevangenis is beland en waarom de relatie met zijn ex en dochter zo koel en kil verloopt. Hoe tragisch de verhaalkapstok ook is, toch snijdt “Offline” minder diep dan verhoopt. Het ‘open’ einde blijkt uiteindelijk iets te vrijblijvend om echt voor de krop in de keel te zorgen, en in het tweede uur draait het scenario iets teveel rondjes rond dezelfde confrontatie. Een beetje meer compactheid kon dus zeker geen kwaad. Wat niet wegneemt dat “Offline” een meer dan veelbelovend en met sterke beeldcomposities uitgerust debuut is. Met als extra bonus de zich in de kijker acterende Wim Willaert: de overdonderende, afwisselend dieptragische en cynisch-komische manier waarop hij Rudy tot leven wekt alleen al is voldoende reden om “Offline” hostiegewijs rondjes te laten draaien in de lader van de thuisbioscoop.

Intussen bewees “Offline” ook zijn koopkracht op diverse internationale festivals. Met als mooiste adelbrief de vier prijzen die de prent won op het festival van Amiens in november vorig jaar: één voor beste acteur (Willaert), beste actrice (Anemone Valcke), en zowel de Gouden Eenhoorn als SIGNIS Award voor beste film. Hopelijk het begin van een lucratief en vooral op veel applaus onthaald internationaal parcours.

Zeker te bekijken na de film: een hoogst informatieve 'making of' waarin Peter Monsaert uitgebreid over “Offline” vertelt en we dankzij een kijk op de werkopnames het project mooi tot leven zien te komen.