Don’t mess with the Abyzou. Een vrouwelijke demon – jawel, die bestaan – met vertakte wortels in de oude Egyptische en Byzantijnse cultuur en mythologie die ook op het voorplan staat bij Joodse spookverhalen waar ze onder meer opdook in de verhalen van Solomon. Daar kan je dus een horrorfilm rond brouwen en bouwen, en dat is precies wat de Brit Oliver Park heeft gedaan met The Offering.

Maar goed heeft hij dat niet gedaan. Zo kom je in de film nooit echt duidelijk te weten hoe het zit met die Abyzou: ze steelt kinderen, veroorzaakt miskramen en ziet er afwisselend uit als een jong meisje, een oude griezelige madam en een rookspuwende ram die op zijn twee achterpoten kan staan en tegelijkertijd aan de jeuk op zijn achterwerk kan krabben. Maar wat ze nu juist wil en hoe ze dat allemaal wil doen … het is in nevelen en nogal opzichtige naar het Conjuring Universe hengelende kiekeboemomenten gehuld.

De setting is nochtans ok, daar The Offering zich voor een groot deel afspeelt in een begrafenisonderneming waar het lijk van een oude man wordt binnengerold. Niet zomaar een oude man, maar een die Abyzou had opgeroepen in de hoop via haar zijn overleden vrouw terug te kunnen omarmen. Viel dus dik tegen, en in een poging om Abyzou terug naar haar taverne in de hel te sturen pleegde de man vervolgens zelfmoord door een ritueel mes in zijn lijf te ploffen. Het vervolg laat zich raden en Abyzou duikt uiteraard ook in het lijkenhuis op waar ze haar zinnen zet op de zwangere vrouw van de zoon des huizes.

Scenaristen Hank Hoffman en Jonathan Yunger weten zelf ook niet goed wat ze met hun mythisch monster moeten aanvangen en laten het zonder al teveel urgentie komen en gaan in een freewheelende plot. Met als gevolg dat de aandachtskruik al lang gebarsten is vooraleer Park uitpakt met wat in zijn ogen ongetwijfeld een grote climax is. Een van de weinige dingen die The Offering goed doet is een lans breken voor de kippenvelwaarde van het pentagram, daarbij een mens goesting doen krijgend om The Devil Rides Out – waarschijnlijk de beste duivelsvloercirkel evah – nog eens tevoorschijn en voor het geestesoog te toveren. Met Christopher Lee in een van zijn glansrollen als de graaf van Richleau. Een film waarvan de gruwelmomenten na ruim vijfenvijftig jaar nog steeds houtsnijdend overeind staan, terwijl het bij The Offering al moeilijk is om na vijf minuten nog een substantieel moment voor de geest te halen. Allesbehalve een smakkerd, deze bisou.