Griezelige dingen in een spiegel: iedereen is er wel al eens mee geconfronteerd, al dan niet na een zware (film)katernacht. Omdat je met wallen onder de ogen en een beetje kwijl in de mondhoeken alleen niet meteen een akelige film kan maken (tenzij die wallen groot genoeg zijn om er de Maleisische MH370 in te verbergen), gaat regisseur/coscenarist Mike Flanagan een stap verder en zadelt hij de spiegel in “Oculus” op met demonische krachten. Krachten die ervoor zorgen dat iedereen die met de spiegel in aanraking komt - en dat zijn er door de eeuwen heen nogal wat - heel vreemde dingen ziet, uiteindelijk gek wordt en aan het moorden slaat of zelfmoord pleegt.

We leren de spiegel kennen als hij deel begint uit te maken van het gezin van Kaylie en Tim. Die verhuizen met hun ouders naar een nieuw huis, en omdat daar plaats genoeg is en ma en pa een boon hebben voor antiek koopt pa Alan (Rory Cochrane) een antieke spiegel voor in zijn werkkamer. Had hij beter niet gedaan, daar de spiegel zowel bij hem als bij zijn echtgenote Marie (Katee Sackhoff) hallucinaties oproept. Zo raakt Alan in de ban van een vrouw die zich schijnbaar in de spiegel bevindt, en Marie ziet haar eigen lichaam aftakelen. De situaties worden steeds hallucinanter: de hond des huizes verdwijnt spoorloos, Alan ketent zijn echtgenote vast terwijl die steeds meer op een bloeddorstige zombie begint te lijken en gaat vervolgens ook achter zijn kinderen aan. In de daaropvolgende strijd vermoordt Alan zijn vrouw en schiet Tim uiteindelijk zijn vader neer.

Tim (Brenton Thwaites) verdwijnt voor elf jaar achter de muren van een psychiatrische instelling. Bij zijn vrijlating wordt hij opgewacht door Kaylie (Karen Gillian, geen onbekende voor de fans van ‘Dr. Who’). Die werkt inmiddels voor een antiquariaat en kon de spiegel opsporen. Ze ontdekte eveneens dat het niet zo goed afliep met de vorige eigenaars van de spiegel en is er vast van overtuigd dat het vermaledijde ding verantwoordelijk is voor de dood van haar ouders en alle anderen die het ooit in hun bezit hadden. Iets wat Tim na zijn psychiatrische sessies niet meer gelooft – volgens hem was het gewoon inbeelding en vermoordde hun vader hun moeder in koelen bloede. Kaylie laat zich door Tims visie niet afschrikken: ze hangt de spiegel op in het voormalig ouderlijk huis en dokterde een plan uit om de spiegel te vernietigen, zij het niet zonder eerst de demonische krachten naar buiten te lokken. En dat met de hulp van een nauwgezet berekend systeem waarin zelfs plaats is voor een vallende hakbijl.

Mike Flanagan regisseerde in het verleden al afleveringen van tv-series en een paar horrorfilms voor de dvd-markt (“Ghosts Of Hamilton Street”, “Absentia”) en lijkt met “Oculus” klaar voor het grotere (bioscoop)werk. Zo is hij inmiddels uitgekozen als regisseur voor de verfilming van Stephen Kings ‘Gerald’s Game’. In deze roman uit 1992 is er maar één personage, en dat ligt de gehele tijd vastgeketend met een handboei aan bed en haar dode echtgenoot aan haar zij. Een mooie uitdaging wacht Flanagan om hier een absorberende horrorthriller van te maken. Als hij doet met de flair van “Oculus” lijkt de kans op succes groot, zij het dat hij toch nog een paar tikkels geïnspireerder uit de hoek zal moeten komen. Hier laat hij immers af en toe een steek vallen, al heeft dat meer te maken met het scenario dan met de manier waarop hij de rilfragmenten in beeld brengt.

“Oculus” is gebaseerd op Flanagans kortfilm “Oculus: Chapter 3 – The Man With A Plan” uit 2006. Voor de speelfilmversie voegde hij karakters toe (het personage van Kaylie bijvoorbeeld), en hij weet de aandacht initieel vast te houden door de twee tijdszones door elkaar te laten lopen. Zo ontdekken we gaandeweg de parallellen tussen beide episodes met de spiegel, tot wanneer de twee narraties tijdens de climax overlappen. Uiteindelijk blijkt die gimmick niet sterk genoeg om anderhalfuur lang te boeien, en werken sommige scènes niet. Zo is het nogal ongeloofwaardig dat Alan er een minnares op nahoudt in zijn studeerkamer – precies wat Marie gelooft nadat haar kinderen zeggen dat er een vrouw op bezoek was bij hun vader. De hoge herhalingsfactor zorgt eveneens voor een domper op de rilvreugde. Ook de climax is minder memorabel (lees: niet zo verrassend) als Flanagan zelf zou willen, zelfs al wist het money shot uit de finale aan een toeschouwer toch een welgemikte “jawadde” te ontlokken.

Slotsom: als mengeling tussen “The Amityville Horror”, “The Shining” en het spiegelsegment uit “Dead Of Night” heeft “Oculus” zeker zijn momenten, het echte kippenvelgevoel om hier een klamme klassieker van te maken ontbreekt echter. Toch benieuwd hoe Flanagan “Gerald’s Game” gaat aanpakken.