Los van de kwaliteit van de films: het is altijd mooi als je ziet hoe een regisseur een oeuvre uitbouwt waarvan de titels hetzelfde DNA-delen. Auteurscinema waarin variaties op hetzelfde thema voor een eigen cachet, beeld- en klankkleur zorgen. Peter Monsaert bouwt zo’n herkenbaar oeuvre uit valt na drie films af te leiden. En jawel, het zijn dan ook nog eens drie mooie. Donker spul, maar gelukkig nooit zo donker dat je er gedeprimeerd wezenloos bij achterblijft.

Naast de tristesse voorziet Monsaert steevast genoeg korrels hoop of narratieve steunpunten waar je je als welwillende kijker eventueel kan aan optrekken. Veelal halen die scenariotechnische ingrepen zelfs het realisme wat onderuit, maar je moet al een rabiate zwartkijker zijn om daar om te malen. An sich niets mis met een (lichte) thrillerstructuur om narratief op je qui-vive te blijven en om de krijtlijnen van een hermetisch karakterdrama te laten dragen door een plotgedreven omkadering.

Rode draad in het oeuvre van Monsaert: gebroken familiebanden in het algemeen en de emotionele resonantie van het ouderzijn in het bijzonder. In Offline zoekt een vader na zijn vrijlating uit de gevangenis zijn tienerdochter op waarvan hij is vervreemd, in Le Ciel Flamand gaat een vader tot het uiterste om de man te vinden die zijn dochter seksueel heeft misbruikt en in deze Nowhere connecteert een rouwende vader met een opstandige tiener die al zijn ganse leven op zoek is naar een moeder die hij nooit heeft gekend.

Monsaert gaat opnieuw voluit voor de sfeer: vooraleer je met naam en toenaam te horen en te zien krijgt welke demonen de personages meetorsen zit je er al voluit met de neus op omdat hun leven helder is neergezet in raakgetroffen observationele scènes. Met Koen De Bouw en Noa Tambwe Kabati castte Monsaert bovendien de juiste acteurs op de juiste plaats: beiden graven zich methodgewijs diep en sterk in hun personages in waardoor ze niet aan karakteriële geloofwaardigheid inboeten wanneer Monsaert opzichtig de weg naar de verhaalcirkelrondmakende derde akte inslaat.

Nowhere is op een bepaalde manier ambitieuzer in zijn verhaaluitwerking dan Offline en Le Ciel Flamand omdat er ditmaal eigenlijk twee uiteenlopende verhalen en tegengestelde personages zijn die elkaar treffen. En dit op een manier waarop de ene verhaallijn de andere in evenwicht moet zien te houden. Dat er daarvoor af en en toe een melodramatische uitschuiver voor nodig is doet niets af aan de eerlijkheid en observationele schoonheid van het verhaal en de film. Zeker niet omdat Nowhere eindigt met een heel mooie afsluitende scène die de crux van gekwelde levens op het kruispunt tussen hoop, redemptie en de totale ondergang treffend weergeeft. Of hoe nergens altijd wel ergens is.

Bij de extra’s krijg je in een korte featurette een paar interviews en setopnames te zien. En ook een impressie van de rode loper-première op het Filmfestival van Oostende eerder dit jaar.