Wie dacht dat Jean-Jacques Annaud van de aardbodem was verdwenen … mis poes, de man laat nog wel degelijk ecologische voetdrukken na. En hij heeft die zelfs gebruikt om nog eens een film te maken. Of een docudrama, zo je wil. Een film die niet meteen de majestueuze aantrekkingskracht heeft van het werk uit zijn hoogdagen, maar die toch aantoont dat hij een boon blijft hebben voor organisatorisch zweet-, kunst- en vliegwerk. En in het geval van deze Notre-Dame Brûle ook voor vuurwerk.

Want ja, deze film is niet meer en minder dan een naar het schijnt heel getrouwe reconstructie van de brand die op maandag 15 april 2019 uitbrak in het dak van de Notre-Dame en die escaleerde naar een vuurhaard die de veertiende-eeuwse kathedraal ei zo na met de grond gelijk maakte. Annaud reconstrueert het begin van de brand – een neerdwarrelende sigaret tijdens renovatiewerken aan een van de torenspitsen, de activatie van de hulpdiensten, de uiteindelijke bluswerken en de pogingen om de relikwieën en kunstschatten in de kathedraal, waaronder de – naar het schijnt – echte doornen kroon die Jezus droeg tijdens zijn kruisiging, in veiligheid te brengen. Ja, het was een drukke dag voor reddingswerkers en brandweermannen die dag in hartje Parijs.

Menselijke slachtoffers vielen er niet tijdens de brand, waardoor Notre-Dame Brûle zich volledig kan concentreren op het verval van het stuk cultureel en historisch erfgoed. Annaud doet dat enerzijds door met echte beelden te werken en beelden van smartphones, televisieopnames en dronebeelden van die dag zelf in zijn montage te mixen. Maar hij excelleert vooral in de nagespeelde scènes: hij liet een studioreplica bouwen van de getroffen delen van de kathedraal zodat hij de vuurhaard gecontroleerd kon ‘naspelen’. De cast en crew droeg tijdens die scènes echte brandweerpakken die bestand zijn tegen een hitte van zo’n 700 graden Celsius. En het is tijdens die scènes dat je ziet hoe brandweermannen echt tot het uiterste zijn gegaan: met loodzwaar beschermingsmateriaal en brandslangen de smalle wenteltrappen op naar de top om daar onder toezicht van de waterspuwers in nauwelijks manoeuvreerbare ruimtes de brand proberen te bedwingen. Spuwden die waterspuwers maar echt water, denk je dan. En gelukkig dat Quasimodo niet thuis was.

De Notre-Dame werd trouwens niet volledig nagebouwd op de set: binnenopnames vonden ook plaats in andere Franse kathedralen waaronder die in Bourges omdat die architecturale overeenkomsten hebben/hadden met Notre-Dame. Narratief heeft Notre-Dame Brûle op zich weinig te bieden: kijk naar een documentaire over de brand en je krijgt waarschijnlijk net hetzelfde te zien. Maar Annaud weet het wel allemaal filmisch slim en intrigerend te verpakken en toont ook hoeveel wetmatigheden van Murphy er op een dag eigenlijk allemaal op de loer liggen: van een platte smartphonebatterij over wegenwerken en files tot een gemiste trein … het wordt allemaal vingerbijtend en tandenknarsend in de mix gegooid. Door geen enkele superster te casten houdt Annaud de klemtoon volledig op de gebeurtenissen en zelfs de duidelijke filmische toevoegingen – het meisje met het zwavelkaarsje – zorgen daarbij niet voor ergernis. Hoogstens voor een goedgemutste grinnik.

Fransen die op zoek zijn naar een catharsis voor de dag van nationale rouw die hen drie jaar geleden trof vinden zeker soelaas bij Annaud – die het script voor Notre-Dame Brûle samen schreef met bezige bij Thomas Bidegain. En wie het allemaal aan zijn reet kan roesten zal achteraf ook wel met graagte toegeven dat deze reconstructiefilm de brandramp heel overtuigend weet neer te zetten in de feitelijke tijd en ruimte waarin het zich allemaal afspeelde. Of hoe Annaud veertig jaar na zijn doorbraakfilm zowaar nog een Guerre Du Feu aan zijn cv wist toe te voegen. En ons daarbij ook laat weten dat er wel heel, heel, heel veel antieke sleutels en dito deuren in de Notre-Dame aanwezig waren.