Toegegeven, “Nine” klonk als een project waar filmminnende muziek inzat. Gebaseerd op een theatermusical uit 1982 die dan weer zijn inspiratie haalde bij Federico Fellini’s semi-autobiografische klassieker “Otto E Mezzo” uit 1963 ... eerder een blauwdruk om de stugge cinefiel in het zadel te krijgen dan om de “Mamma Mia”-fan te laten huppelen. Helaas pindakaas: “Nine” flopte gigantisch in Amerika, en dit tot grote frustratie van de producerende broertjes Weinstein die zwaar hadden ingezet op dit project. Ook in Europa blijkt de publieksinteresse navenant nihil.

De film zien is weten waarom: zelfs Tim Burtons “Sweeney Todd” is een jolige jongen in vergelijking met de tristesse uitademende protagonist Guido Contini (Daniel Day-Lewis, in een rol die op de planken onder meer door Raul Julia en Antonio Banderas werd vertolkt). Contini is een gelauwerd Italiaans regisseur, of liever was een gelauwerd Italiaans regisseur. Zijn eerste films hebben allemaal de status van meesterwerk, maar de laatste tijd is hij wat op de dool en laat het publiek hem in de steek. Hij plant een comeback met “Italia”, wat zijn magnum opus moet worden. Een week voor hij met de opnames van start gaat weet hij echter nog steeds niet hoe hij de zaken moet aanpakken, wat de pers meer dan sceptisch maakt. Kortom, Contini is niet meteen de meest zonnige persoon om een tenentappende musical aan op te hangen.

Er is nochtans geen gebrek aan vrouwen die hem een 'supercalifragilisticexpialidocious'-schop onder de kont willen verkopen. Zetten hun beste beentje voor: Guido’s vrouw (Marion Cotillard), zijn minnares Penélope Cruz), zijn muze Nicole Kidman), zijn kostuumontwerpster (Judi Dench), een journaliste (Kate Hudson), een prostituee (Fergie) en zijn overleden moeder (Sophia Loren). Het is pas als Guido zijn relaties met al die vrouwen in het juiste daglicht plaatst en wanneer hij een geheim uit zijn jeugd blootlegt dat de zon echt kan schijnen in zijn getroubleerd bestaan…

Regisseur Rob Marshall moet je het klappen van de musicalzweep niet leren kennen. Hij debuteerde op het witte doek met het acht oscarbeeldjes winnende “Chicago” (toen de Weinsteinbroers nog de scepter zwaaiden bij het inmiddels ter ziele gegane Miramax), en was daarvoor al bekend als succesvol choreograaf voor diverse theaterproducties. Zijn toneelervaring is duidelijk in “Nine”: hij kiest voor een (te) theatrale aanpak, en smoort daarbij elke vorm van opwinding of emotie in de kiem. Gelukkig is er nog de interessante vrouwelijke cast om de aandacht vast te houden: wie wil uitzoeken of Sophia Loren waardig oud is geworden, of wil genieten van de zoals steeds sarcastische Judi Dench of zich wil focussen op de potente extase van de kronkelende Penelope Cruz, Kate Hudson of Fergie zit hier aan het goede adres.

Meer dan een paar geslaagde scènes in een sputterend en onevenwichtig geheel levert het helaas niet op. Jammer, want tijdens de beste nummers (Cruz’ trapezenummer, Fergie’s “Be Italian” en Kate Hudsons “Cinema Italiano”) heeft de film zowaar meer schwung dan de volle twee uur van Marshalls “Chicago”. Laat het er ons dan maar ophouden dat “Nine” een interessante mislukking is. Te interessant om zomaar met het pelliculeafval weg te gooien, maar uiteindelijk toch ook te mak om dit als een opzwepende must te beschouwen.