Kevin Taylor is een beginnend scenarist die in Hollywood maar niet aan de bak komt. Hij legt aardig wat kilometers af tussen de adresen op zijn indrukwekkend lijstje van distributeurs, productie-firma's, agentschappen en andere aanspreekpunten in de filmwereld. Hij wordt elke keer maar weer wandelen gestuurd. Ofwel omdat hij geen agent heeft, of omdat men niet met beginnelingen wil werken of omdat hij zomaar doodleuk op de receptioniste afstapt en ter plaatse wat improviseert om zijn bundeltje dat hij bij elkaar heeft geschreven aan de man (of vrouw) te brengen. De dame in kwestie heeft naast het opnemen en doorgeven van telefoons natuurlijk ook de belangrijke taak om als eerste 'filter' te gaan werken. De mensen die enige invloed hebben binnen het bedrijf kunnen niet zomaar gestoord worden voor en door een plots binnenlopende kerel die even snel probeert zijn eerste scenario aan de man te brengen.

Maar Kevin weet na een tijdje dat het even belangrijk is om de nodige contacten te leggen met mensen in de 'business'. Al is het maar gezellig wat kletsen en lullen op een terrasje met mensen die al één of ander zitje hebben veroverd in de filmindustrie, hij kan er enkel maar wat uit leren. Baat het niet, het schaadt heel zeker niet. In dit besloten wereldje moet je wel op het gepaste moment een grote bek kunnen opzetten. Je moet kunnen blazen, wind maken, een flink potje blufpoker spelen. En als je dan toch in het ijle aan het kletsen bent komt het (als je het goed en overtuigend genoeg doet tenminste) heel goed over en lijkt het wel alsof je al jaaaaaaaaaaren in de business zit en al zo goed je weg kent in filmland als een topklasse GPS-systeem de straten van Europa. Kevin komt op die manier ook weer in contact met Marianne Roxbury, een gewezen vriendin van hem die inmiddels 'agent' is geworden. In het 'spel' zoals hierboven al wat toegelicht laat Kevin terloops eens van zijn tong rollen dat hij onlangs ook wel een héél, héél goed script heeft gelezen. Van wie dat dan wel mag zijn vraagt men hem ? Kevin denkt even na en flapt er dan Jordan Strawberry uit (de inspiratie hiervoor kreeg hij in de minuut daarvoor...). De anderen willen niet de fout maken om toe te geven dat ze de man noch het script kennen dus ze zijn eensgezind over de kwaliteit van de schrijver en zijn laatste/eerste scenario. De kerels strooien het verhaal en de Strawberry-naam rond in het filmbedrijf waar ze werken en het verhaal gaat een eigen leven leiden. Het wordt enkel maar grootser en interessanter voor iedereen en de naam en het script (New Suit, ook al de inspiratie van het moment) wordt iets waar menig topman de jacht op opent. Er worden bedragen genoemd, er wordt geboden, men wordt overboden en het wordt voor Kevin alsmaar moeilijker om de steeds gekker wordende toestand en enorme hype die is ontstaan een halt toe te roepen.

New Suit zal een film zijn die door sommige mensen die in het filmvak zitten (we bedoelen als uitvoerder dan, op één of ander echelon) wel zoet zal gesmaakt worden. De wereld van film en zeker die van Hollywood is een gesloten aangelegenheid waar je niet zomaar in wordt opgenomen. Er is niet alleen de sterke concurrentie onderling en de jacht op de Box-office cijfers maar ook de zoektocht naar een goed scenario. En dat is dan nog maar de eerste stap naar een film waarvan het eindproduct pas lange tijd later de bioscopen, videotheken of DVD-winkels haalt. New Suit gaat het allemaal wat gaan uitvergroten alhoewel het uitgangspunt allicht nog niet zo vergezocht lijkt als je wel zou denken. Een aantal grappen zal aan de doorsneekijker ontsnappen en enkel door insiders gesnapt worden waardoor het als komedie niet echt als een topper kan beschouwd worden. Maar wel leuk en ontspannend blijft als weekendfilmpje.