Om meteen rinkelend met de fietsbel in huis te vallen: sommige grappen in deze verderzetting van de The Naked Gun-franchise zijn zo flauw dat je je kan afvragen hoe die in hemelsnaam de finale montage hebben gehaald. Een vraag die je je weliswaar ook kon en nog steeds kan stellen bij de trilogie met Leslie Nielsen. Dus veel is er op zich qua grappenteneur niet veranderd tussen 2025 en de late jaren tachtig en vroege jaren negentig.

In se is er natuurlijk wel veel veranderd. Nielsen is er niet meer, en zijn rol is overgenomen door Liam Neeson, toch niet meteen de meest voor de hand liggende keuze voor een uitgestrekengezichtkomedie. Maar wel een geïnspireerde, zo blijkt. Door een niet-komiek te casten krijg je een andere insteek dan door wel te kiezen voor een bonafide bekkentrekker. In die optiek is het goed dat een eerdere reboot die door Ed Helms zou worden gedragen uiteindelijk niet is doorgegaan. Ooit waren er plannen voor een vierde Naked Gun met Leslie Nielsen. Die werden onder andere genekt omdat originele bedenkers David Zucker, Jerry Zucker en Jim Abrahams niet bij het project waren betrokken en omdat ze bij Paramount uiteindelijk enkel een cameo voor Nielsen wilden om de kosten te drukken.

Soit etc., op zich hoeft het niet te verrassen dat The Naked Gun alsnog vanonder de mottenballen werd gehaald. Wel dat Neeson van tussen de lakens springt. Opvallend is dat regisseur Akiva Schaffer en het team scenaristen heel dicht bij de vorige drie films zijn gebleven, en bij uitbreiding bij de sitcom Police Squad waarin Nielsen voor het eerst de stuntelende politie-inspecteur Frank Drebin mocht vertolken. Wat een goede zaak is: elke vorm van geforceerd modernisme zou de zottigheid enkel maar ondermijnen. In die optiek zijn de gefaalde grappen misschien eerder een zegen dan een vloek.

Uiteraard zijn er genoeg witzen, achtergrondgrappen, verwoestende slapstick en wenkbrauwfronsacrobatiek die wel hun tranen met tuiten-slag thuishalen. Al verliezen die tuiten soms impact doordat ze (bewust) zitten ingebed in een zot verhaal waarin de rijke opperslechterik de mensheid terug in holbewonersstatus wil krijgen zodat hij een nieuwe beschaving kan starten – ja, dit is zo’n film. Neeson mag aanvankelijk dan wat onwennig lijken in zijn slapstickrol, door het allemaal te zien als een parodie op zijn talloze actiefilms werkt het wonderwel. Zozeer dat het niet eens suspension of disbelief vraagt om in Neeson de filmzoon van Drebin te zien.

Een slimme manier alvast om de reeks gewoon verder te zetten en nostalgie te laten primeren op een volledige reboot. Zo mag Paul Walter Hauser in de huid kruipen van de zoon van George Kennedy. Zelfs de nice beaver komt langs. En Priscilla Presley mag ook even komen cameo’en. Die verschijning is echter zo kort en nietszeggend dat ze evengoed kon zijn weggeknipt. Finaal wil The Naked Gun niets meer zijn dan een eerbetoon aan de parodiehumor die het ZAZ-team destijds op de kaart zette, en in die optiek is deze 2025-versie een meer dan valabele poging. Met dank aan Neeson, en aan elektrische wagens, een animatronische uil, repetitieve grappen met koffiebekers en dialogen als Do you expect foul play – No, a chicken wouldn’t probably couldn’t do that. Meer dan genoeg tegengas voor de gefaalde grappen dus.

Of hoe nummertje vier tot in de aftiteling toe netjes aansluit bij het drieluik uit de heerlijke jaren stillekes. Dat zal comebackdame Pamela Anderson eveneens met graagte beamen. David Zucker – bedenker van de sitcom en regisseur van de eerste twee Naked Gun-langspelers – dan weer niet, daar hij liet optekenen geen enkele interesse te hebben om deze film überhaupt te bekijken. Nou nou.