My Year With Jerry kon een alternatieve titel voor deze film zijn geweest, maar dat zou wat oneerbiedig zijn naar de weledele heer J.D. Salinger toe, die vooral in Amerikaanse literatuurkringen - maar ook wel daarbuiten - bekend staat als een van de grootste enigmatische auteurs ooit.

Dat zijn naam op de boekenwereldkaart staat komt in eerste instantie door het in 1951 gepubliceerde The Catcher In The Rye. Heel wat jongeren vereenzelvigden zich met het getroebleerde ikpersonage Holden Caulfield en zijn anti-autoritaire houding. De controverse was nooit ver weg: heel wat middelbare scholen zetten het boek zelfs op de zwarte lijst, wat er ironisch genoeg toe leidde dat de roman een nog grotere bestseller werd. Al kreeg de reputatie van het boek wel een knak in 1980 toen John Lennons moordenaar Mark David Chapman na zijn daad rustig lezend in The Catcher In The Rye bleef wachten tot hij werd gearresteerd. Voor hem bleek Caulfield wel een heel gevaarlijk rolmodel.

Het laatste literaire wapenfeit van Salinger dateert uit 1965. Toen verscheen de novelle Hapworth 16, 1924 in de juni-editie van The New Yorker. In 1996 vatte hij het plan om om het verhaal alsnog in boekvorm te laten publiceren. En het is hier dat de toen 23-jarige Joanna Rakoff in beeld komt. Als aspirant-schrijfster werkte ze rond die tijd als assistente bij het literaire agentschap Harold Ober Associates, en Salinger was een van de auteurs die het agentschap vertegenwoordigde. Een van Rakoffs taken was het beantwoorden van alle fanmail die naar Salinger werd gestuurd. Die brieven kwamen nooit bij hem terecht, en het standaardantwoord dat hij ooit formuleerde werd steevast door Ober Associates naar de briefschijvers gestuurd. Dit vaak zelfs zonder dat de brieven in kwestie werden gelezen. Rakoff leest de brieven wel en raakt geïntrigeerd door de aantrekkingskracht die Salinger na al die jaren nog op zijn lezers heeft. Tegen de bedrijfspolicy in begint ze zelfs te corresponderen met een paar van die briefschrijvers. In 2010 maakte Rakoff een radiodocumentaire over die correspondentie en over haar ontmoetingen met Salinger in het kader van de eventuele boekuitgave van het kortverhaal. Een uitgave die er trouwens nooit is gekomen. Uit die radiodocumentaire puurde Rakoff in 2014 een memoiresroman en die werd nu verfilmd door de Canadese cineast Philippe Falardeau (Monsieur Lazhar). En met verve zelfs.

Cinematografische orgasmes ga je er niet van krijgen, maar Falardeau - die ook het scenario schreef - zorgt voor een lekker wegkijkende kroniek die het mysterie Salinger in eer houdt - de acteur die hem vertolkt komt nooit volledig in beeld - en van het sleuteljaar in het leven van Rakoff dartele cinema maakt. Een doel dat hij ook bereikt dankzij geëngageerde vertolkingen van Margaret Qualley - de Mansonvolgelinge die van Brad Pitt een lift krijgt in Once Upon A Time In Hollywood - als Rakoff en van Sigourney Weaver als haar bazige overste.

Hier en daar kan er al eens een gepatenteerde zeurkous opduiken die My Salinger Year afdoet als een conflictloze versie van The Devil Wears Prada, maar die mist dan duidelijk het punt. Diepe boodschappen zal je weliswaar niet vinden in deze adaptatie van Rakoffs boek, maar dat hoeft ook niet. My Salinger Year is respectvolle cinema die Rakoffs relatie met Salinger, Weaver en haar nogal etterbakkerige uit de hoek komende beau netjes met elkaar vervlecht. Mooi is ook dat de brieven van de Salingerfans een plaats krijgen in de narratie en daarbij al eens tijd en ruimte mogen doorbreken. Kortom, fijn filmpje.