Big Brother is watching you. Ooit een beroemde zinsnede uit een even beroemd boek, maar sedert de intrede van het fenomeen reality-soaps moeten we er de negatieve bijklank bijnemen. Want origineel (laat staan boeiend) is het allemaal niet : illustere onbekenden die voor flink wat geld gekke kuren vertonen op tv, tegelijkertijd hopend op eeuwigdurende roem van een kwartiertje... Een groot deel van de mediaminnende mensheid krijgt er echter vooralsnog geen genoeg van. Geen wonder dus dat ook filmmakers het gegeven gebruiken om het ofwel te parodiëren (Series 7: The Contender) of om de spannende kanten ervan in de verf te zetten. De Big Brother-format is in elk geval populair in de horrorformat (ook al leidt dat naar gedrochten zoals Halloween 8). In My Little Eye worden een paar mensen die elkaar niet kennen samengebracht op een afgesloten locatie, ontstaan er spanningen, vallen er een paar lijken (niet noodzakelijk uit de kast) en voilà a whodunit is born.

Verhaaltechnisch biedt My Little Eye weinig verrassingen. Drie jongens en twee meisjes laten zich overhalen om zes maand door te brengen in een verlaten huis. Een uitdaging waar een geldprijs van 1 miljoen dollar aan vasthangt. Adder onder het gras : van zodra er iemand uit de groep stapt, krijgt niemand geld. En uiteraard is het gehele gebeuren rechstreeks te volgen via een webcast. De film schiet heel snel uit de startblokken : na tien minuten wordt de indruk gewekt dat de bewoners van het huis reeds een fiks aantal maanden in het huis zitten (de introductie van de personages duurt met moeite een minuut en zijn derhalve bijna even interessant als een doodgereden egel op een zandweggetje). Wat ze al die maanden doen, daar hebben we het raden naar. Oh ja, we zien ze wel eens ravotten in de sneeuw (overdag mogen ze het huis verlaten en ook de tuin benutten, 's avonds mogen ze niet buiten - curfew zoals dat heet), maar gezelschapsspelen, een boek, stripverhalen of een game boy hebben ze blijkbaar niet in hun bezit. Er wordt dus wat afgeluierd door de jongelui, tot wanneer er plots 'geheimzinnige' dingen plaatsvinden in het huis...

En wat die vreemde gebeurtenissen zijn? de deelnemers vinden een doos in de tuin die geen proviand bevat, maar wel bakstenen. op een ochtend staat 'sick bitch' op een venster geschreven, een scheldnaam die één van de deelneemsters ooit kreeg. een andere doos bevat een revolver met vijf kogels (kwestie van de gemoederen wat op te hitsen). kussens worden versierd met een bloederige hamer, enzovoorts... etcetera... al gauw wil iedereen er op een bepaald moment wel de brui aan geven, hetgeen de anderen dan weer willen vermijden.

My Little Eye blijft vrij boeiend omdat het lang duurt vooraleer je weet wat nu eigenlijk de hamvraag is : hoe geraken de mysterieuze en aanvankelijk anonieme organisatoren ongezien in het huis? hoe komt het dat ze zoveel weten over het verleden van de kandidaten? is er een verrader onder de bewoners? Die antwoorden komen er allemaal wel, maar kunnen niet verhullen dat de film nooit verder geraakt dan een niveau van een doordeweeks sudderende thriller. Dat krijg je natuurlijk met personages die zonder de minste inspiratie op het scherm worden neergepoot. Inlevingsvermogen of filmische hoogconjunctuur zijn immers nog altijd de belangrijkste trekijzers voor een gezonde dosis spanning, en regisseur Marc Evans laat ons op beide vlakken op de honger zitten. En ook de acteurs hebben er alle schijn van dat het illustere onbekenden zullen blijven. Enkel Laura Regan (Emma) ambieert schijnbaar een carrière à la Jamie Lee Curtis, want eerder dit jaar mocht ze al scream queen zijn in het ook al niet zo denderende, maar best aardige They. Maar goed, dit filmpje blijft net intrigerend genoeg om niet op de fast forward-toets te drukken. En het modemgeluid waar de film mee begint (en dat de hele speelduur veelvuldig op de soundtrack te horen is) is alvast een bewijs dat My Little Eye zich bovenal amuseert met te knipogen naar de format die het uitmelkt..

De dvd van My little eye is voorzien van een extra klankspoor waardoor je de film opnieuw kunt gaan bekijken met commentaar van de regisseur en de producer. Wat men bedoelt met gesprekken van het bedrijf is ons niet helemaal duidelijk maar de multi-angle mogelijkheid van de scène waarin Charlie uit de kleren gaat en even stoeit met een andere bewoner spreekt voor zich. Je kan deze scène vanuit vier verschillende camerastandpunten bekijken maar het voorziene 'multi angle film' werkt dan weer niet. Bijzonder spontaan en heel goed geacteerd zijn de audities van de vijf bewoners van het huis die zichzelf in een kort interview als het ware moeten gaan verkopen om zo een kans te krijgen om te kunnen intrekken in het huis. De vier deleted scenes hebben een totale speelduur van meer dan twintig minuten. De langste en meteen ook belangrijkste weggelaten scène is die waar de groep met pak en zak aankomt aan het huis en iedereen niet alleen kennismaakt met het huis en zijn eigen kamer maar ook met de poes die men er vindt (?!). Het bloederige tafereeltje waarbij een hert wordt gevild en de inhoud er wordt uigehaald leunt aan bij de andere bloedige scène(s) in de film. Het gesprek van Charlie met de buitenwereld is iets wat er wel in mocht vinden wij persoonlijk, een beter zicht op de lingerie van de jongedame is een extraatje in het extra... De brok making off van bijna een half uur is zoals gebruikelijk interessant. Uit de gesprekken met cast en crew blijkt dat My little eye ei zo na leek af te stevenen op een straight to video scenario tot het tij plots keerde...