My Life Without Me

Gewoon
My Life Without Me
2003
11/02/2004
langspeelfilm
106 minuten

verdeler

Cinéart Cinéart

acteur/actrice (7)

Sarah Polley Sarah Polley →  Ann
Scott Speedman Scott Speedman →  Don
Mark Ruffalo Mark Ruffalo →  Lee
Amanda Plummer Amanda Plummer →  Laurie
Deborah Harry →  Ann's moeder
Leonor Watling →  De buurvrouw van Ann
Maria de Medeiros →  De kapster

regisseur (1)

Isabel Coixet

producent (2)

Esther Garcia
Gordon McLennan


Zo mooi, zo blond en zo ten dode opgeschreven. Het overkomt Ann (Sarah Polley) wanneer ze op haar drieentwintigste te horen krijgt dat ze terminale kanker heeft. En zij maar denken dat ze zwanger was. Ann is reeds sedert haar zeventiende gelukkig getrouwd met Don, die haar zijn T-shirt leende om haar tranen te drogen tijdens wat het laatste Nirvana-concert ooit zou blijken te zijn. Ze is moeder van Patsy en Jenny, en is, ondanks het feit dat ze in een stacaravan net naast die van haar moeder woont, vrij gelukkig in het leven. Ann besluit de fatale nieuwstijding niet te delen met haar familie en vrienden, zodat ze op eigen tempo kan afscheid nemen van alles wat haar dierbaar is. Maar ze heeft nog plannen in overvloed tijdens de circa drie maand die haar resten. Haar lijstje bestaat onder meer uit verjaardagsboodschappen inspreken voor haar dochters (eentje voor elk jaar, tot wanneer ze achttien zijn), veranderen van kapsel, met een andere man slapen, nog eens verliefd worden.

Het verhaal klinkt als 'de tv-film van de week', maar het is 'de onafhankelijke biosfilm van de week. De regisseur (of in dit geval regisseuse) heeft daardoor iets meer vrijheid en hoeft zich niet te plooien naar de 'preparez vos mouchoirs'-wetten van de grote Hollywoodstudio's. My Life Without Me is dan ook grotendeels a-sentimenteel. De aangrijpende scènes zijn echt aangrijpend en zetten je vaak aan het denken, genre : hoe zou mijn leven eruitzien als ik plots te horen krijg dat ik maar een aantal maanden meer heb op deze blauwe planeet. Vooral de voice-overs die Sarah Polley poneert zijn mooi, droevig en poëtisch. Even lijkt het erop dat haar personage zelfs blij mag zijn dat ze zo kan sterven (ook al is het tergend vroeg), want voor velen is het 'flits' afgelopen zonder enige mogelijkheid tot sereniteit of 'waardig afscheid nemen'… Raar dan ook dat regisseuse Isabel Coixet tegelijkertijd een aantal rare bokkensprongrisico's neemt. De romance die Ann aangaat met de zachtaardige weirdo Lee (Mark Ruffalo, laatst nog te zien in In The Cut) valt tussen twee stoelen. Het begin van hun affaire is mooi, maar na een tijdje wordt het ongeloofwaardig en geforceerd. Zeker omdat Ann vooraf verkondigt met een andere man naar bed te willen en iemand verliefd op haar wil laten worden. Daardoor geloof je nooit dat zij ook echt verliefd is op Lee, en dat ze enkel maar een spelletje speelt. Hetgeen niet strookt met de karakterisering die Coixet het personage meegeeft. Bovendien is het ook raar dat ze 'nog eens verliefd wil worden' tijdens de laatste maanden van haar leven. Haar relatie met echtgenoot Don ziet er immers stevig en zelfs nog puberaal opwindend uit. Getuige het moment waarop hij haar voeten masseert of zij 'God Only Knows' van The Beach Boys voor hem zingt…Dat ze nog eens met een andere man naar bed wil gaan, daar is nog wat voor te zeggen (aangezien Don haar enige bedpartner is geweest), net zoals voor het feit dat ze zoveel mogelijk wil drinken en roken (alhoewel daar in de rest van de film niet veel van te merken is). Ook raar : Coixet laat niet zien hoe haar echtgenoot reageert op haar overlijden, maar toont wel hoe het met Lee verder moet. Een beetje een rare kronkel, want Ann had vast en zeker ook voor echtgenoot een bandje achtergelaten. Ook het zijverhaal met de buurvrouw die haar plaats na haar dood inneemt, lijkt teveel op een gemakkelijkheidsoplossing. En nog een minpuntje voor de overbodige verhaallijn met Ann's vader die in de cel zit. Draagt niets bij tot het verhaal, en de scène waarin ze hem na al die jaren terug ontmoet is vlakker dan vlak…

Maar laat dit alles je niet tegenhouden om My Life Without Me aan de biosoogst 2004 toe te voegen. Al was het maar omdat je niet zovaak de kans krijgt om naar een Spaans-Canadese co-productie te kijken. De regisseuse komt uit Spanje (Pedro Almodovar is trouwens één van de uitvoerende producenten), de opnames vonden integraal plaats in Canada. Hoofdrolvertolkster Sarah Polley is trouwens een zeer mooie Canadese (vooral bekend van de twee Atom Egoyan-uppercuts Exotica en The Sweet Hereafter en binnenkort te zien als zombieverstalkster in Dawn Of The Dead) en is een andere reden waarom deze film tijdens zijn sterke momenten zich in de strot vestigt. Haar gedachten over afscheid nemen zijn ijzersterk (mis zeker die niet waar de film mee opent), en ook de scène waarin ze de diagnose te horen krijgt is een parel van subtiliteit. My Life Without Me is een te ontdekken aanrader voor de liefhebber van de betere niet-commerciële film. Indien de regisseuse de teugels tijdens de volledige speelduur strak in de handen had gehouden, kon het allemaal nog sterker geweest zijn. Maar we kunnen niet alles hebben in het leven. Behalve het leven zelf dan…

Alex De Rouck