De samenwerking in 1937 voor The Awful Truth was regisseur/scenarist Leo McCarey en Cary Grant en Irene Dunne zo goed bevallen, dat ze alle drie beslisten om nog eens samen te werken. Een samenwerking die al in kannen en kruiken was nog voor er zelfs maar een idee voor een scenario was.

Samen met het schrijversduo Samuel & Bella Spewack schreef McCarey vervolgens een komische adaptatie van Lord Tennysons gedicht Enoch Arden uit 1864 waarin het hoofdpersonage bezwijkt aan een gebroken hart wanneer hij ontdekt dat zijn vrouw opnieuw is gehuwd nadat iedereen aannam dat Enoch om het leven was gekomen tijdens een schipbreuk terwijl hij in feite tien jaar op een onbewoond eiland heeft geleefd. Een gebroken hart is er uiteraard niet bij in deze screwballvariante waarin het de vrouw (Dunne) is die na zeven jaar eilandafwezigheid plots terug opduikt en ontdekt dat haar man (Grant) net die dag (!) gehuwd is met Gail Patrick. De plot thickens wanneer Grant in volle schuldbesef te weten komt dat Dunne niet alleen op haar eiland zat, maar dat ze in het gezelschap verkeerde van de viriele Randolph Scott. Uiteraard zijn Grant en Dunne aan het eind van de rit terug samen, zij het niet na de nodige double entendres, geinige screwballbochten en unaniem geïnspireerd spel van alle betrokkenen.

Oorspronkelijk zou McCarey My Favorite Wife zelf regisseren, maar een zwaar auto-ongeval waarin hij levensgevaarlijk werd gewond, gooide roet in het eten, waardoor de regie naar Garson Kanin ging. McCarey bleef wel bij de productie betrokken, en was tegen de postproductie fit genoeg om mee te helpen bij de montage die aan de latere regisseur Robert Wise was toevertrouwd. Tijdens testscreenings bleek dat de film in het midden aan impact verloor en dat ook een groot deel van het publiek afhaakte. Waarop McCarey ter elfder ure besloot om in het midden een extra scène in te lassen met Granville Bates als de rechter die zich over de bigamiezaak moet buigen. Bates’ eerdere scène was een gigantisch succes tijdens de testvisies, en hem terugbrengen leek McCarey een goede manier om de film naar het einde toe een tweede adem te bezorgen. Een beslissing die een goede bleek: Bates werd unaniem geloofd om zijn vertolking, en voor RKO bleek My Favorite Wife een van de grootste commerciële successen van het jaar. Voor Bates werd het helaas een van zijn laatste rollen: amper twee maand na de release van de film bezweek hij aan een hartaanval.

In 1960 bracht Twentieth Century Fox alles in paraatheid voor een remake die zou worden geregisseerd door George Cukor en waarin Marilyn Monroe en Dean Martin de hoofdrollen zouden vertolken. Door het erratische gedrag van Monroe – die meer niet dan wel op de set stond – en haar uiteindelijk overlijden kwam die Something’s Got To Give er niet. Al bleef Fox wel investeren in een remake die er uiteindelijk in 1963 zou komen als Move Over, Darling met James Garner en Doris Day in de centrale rollen.