Wong Kar Wai heeft de voorbije jaren zijn uiterste best gedaan om Hong Kong te symboliseren aan de hand van verloren, onbeantwoorde en fataal aflopende liefdes. “Chunking Express”, “In The Mood For Love”, “2046”… stuk voor stuk knooppunten en ontmoetingsplaatsen voor getormenteerde geliefden en eenzaten op zoek naar een stukje hemel tussen de sushibars en de sigarettenventers van dit aardse tranendal. Aangezien zijn films ook door het Europese en Amerikaanse arthousepubliek worden gesmaakt, lijkt het ergens logisch dat de cineast zijn thematiek ook eens in een Engelstalig jasje zou gieten. En hij doet dat op een manier die visueel en auditief heel dicht aanleunt bij zijn vroeger werk.

De kenmerken van Wong Kar Wai zijn ook hier van de partij. Nachtelijke skylines, een focus op rode en blauwe neon… de toon is meteen gezet als we kennismaken met Elizabeth (Norah Jones) die op een bosbessennacht de bar binnenvalt van Jeremy (Jude Law) omdat ze wil weten of haar geliefde daar recentelijk nog over de vloer is geweest. Als blijkt dat hij de avond daarvoor nog koteletjes heeft zitten vreten met een andere dame aan zijn zij, ontvouwt zich tussen Elizabeth en de ook al door de liefde in de steek gelaten Jeremy een teder aftasten. Maar Elizabeth heeft geen geduld: ze wil met zichzelf in het reine komen en besluit de road te hitten. Ze gaat in het rurale Amerika aan de slag als barmeid en dienster en komt zo met nog meer lonely hearts in aanraking.

Elizabeth blijft het klankbord in deze vignettes die als kortverhalen in het geheel zijn geïntegreerd (en waarin David Strathairn, Rachel Weisz en Natalie Portman opduiken). Via brieven houdt ze Jeremy op de hoogte, en die hoopt stiekem dat zij op een nacht terug in zijn portaal opduikt, want natuurlijk is hij inmiddels ook verliefd geworden op haar…

Verhaaltechnisch houdt Wong Kar Wai de touwtjes niet zo strak in handen. De centrale verhaallijn tussen Norah Jones en Jude Law is zeer mooi, zowel inhoudelijk als visueel. De vondst met de bokaal met de sleutels bv. past uitstekend in een verhaal over twee eenzame zielen op zoek naar tederheid en geluk. Jammer dan ook dat Wong Kar Wai er voor kiest om dat verhaal te verlaten, en zijn verhaal te stofferen met andere personages die minder uitgewerkt zijn en niet dezelfde impact hebben van de hoofdpersonages. Indien Wong Kar Wai zijn verhaal met twee personages had volgehouden en er een soort allesomvattende ongrijpbare rondedans à la het sublieme “Once” van had gemaakt, dan was dit misschien wel een van de betere of beste films van het jaar geweest. Nu lijkt het af en toe wat teveel op een gemiste kans, al is het geenszins een slechte film. Daarvoor is er veel moois te zien en te horen: en uiteraard zit ook Otis Reddings 'Try A Little Tenderness' als gegoten in dit universum. Jude Law en Norah Jones zijn aantrekkelijk in de hoofdrol, en de als actrice debuterende zangeres moet zelfs niet eens onderdoen voor Weisz en Portman.

“My Blueberry Nights” is dus geenszins Wong Kar Wais beste, maar is mooi genoeg om het grootste deel van zijn fanclub te plezieren. En als hij erin slaagt om ook de fans van Norah Jones naar de bios te lokken, dan boort hij misschien zelfs nog een nieuw publiek aan. Kortom, stof je meest melancholische pak aan en dompel je onder in het blauwrode eenzame hartenbureau van Wong Kar Wai. De laatavondvertoning lijkt ons het best geschikt.