Enkele archeologen ontdekken een sarcofaag afkomstig uit vervlogen Egyptisch tijden. In de kist zit nog een goedbewaarde mummie. Wanneer ze de mummie van dichterbij bestuderen, ontdekken ze dat de persoon levend werd gemummificeerd en begraven. Een straf die enkel opgelegd wordt voor zeer ernstige feiten. In het graf vinden ze ook nog een kist waarop een vloek rust. Curiosity kills the cat, luidt het spreekwoord en dat mag je hier letterlijk nemen. De mummie Imhotep (genoemd naar de architect die de eerste piramide bouwde) komt opnieuw tot leven. Op zijn agenda staat het zoeken naar zijn geliefde prinses Anckesen-Amon die hij zo'n 3000 jaar geleden verloor.

Na de succesvolle overstap van de personages Dracula en Frankenstein naar het witte doek, was het de beurt aan een andere geliefde horrorfiguur de mummie. Zo'n tien jaar voordat The Mummy (1932) werd gedraaid en in roulatie kwam, maakte het publiek kennis met het graf van koning Tutankhamen. De onderzoekers die het graf vonden stootten ook op een vloek. Iedereen die de rustplaats van deze koning zou verstoren, had niet lang meer te leven. Prima materiaal voor een horrorfilm. Maar de prille basis voor The Mummy ligt bij Nina Wilcox Putman die het verhaal Cagliostro had geschreven. Hierin schuimt de 18de eeuwse titelfiguur, een arme Italiaanse zwendelaar, de ontmoetingsplaatsen af van de Franse aristocratie. Het verhaal belandde in de handen van John L. Balderston, de scenarioschrijver van Dracula en Frankenstein. Balderstone was tien jaar geleden ook verslaggever bij de opening van Tutankhamens graf. Hij combineerde Cagliostro met zijn toenemende interesse voor de Egyptische geschiedenis, en voilà The Mummy was geboren.

De Duitser Karl Freund die had meegewerkt aan Dracula en Murders In The Rue Morque mocht deze keer de regie doen. Zijn eerste film heeft hem meermaals kopzorgen bezorgd. Hij wou zichzelf beschermen van de mogelijke reactie door de studio als de film geen succes zou worden. Freund deed dat door aan zijn hoofdrolspeelster te vertellen dat ze een bepaalde scène in gedeeltelijk bloot moest spelen. Hij kon haar weigering dan gebruiken om het falen van de film te wijten is aan zijn onhandelbare actrice. Maar Zita Johann ging akkoord, op voorwaarde dat de scène voorbij de censuurcommissie zou geraken. Freud is uiteindelijk van zijn plan afgestapt, maar er volgende nog een lange rij aan discussies met Zita. Zo liet hij zijn Hongaarse ster een paar dagen recht opstaan om te zorgen dat er geen kreuken in haar jurk kwamen. En kwam het tot een grote ruzie toen beiden een bepaalde scène op een verschillende plaats wilden filmen. Ze schreeuwde naar Freund dat hij dat toch kon, want de camera stond op wielen. Je zou haar voor minder voor de leeuwen gooien, wat hij uiteindelijk letterlijk ook deed. Maar de beestjes hadden toen net geen honger.

De naam die boven de titel prijkt is die van Boris Karloff, de man kroop voordien in de huid van Frankensteins monster. Gelukkig heeft Karloff geen last gehad van zijn ego, zelfs niet toen hij uren moest wachten bij Jack Pierce voor zijn make-up. De mummificatie van een dode duurde bij de Egyptenaren zo'n 70 dagen. Vaak zat Karloff uren bij Pierce, omdat die elk stukje huid uitrekte, beplakte met watten en liet drogen. Zo onstonden de rimpels in Karloffs gezicht. Ook Karloffs volledige lichaam werd ingepakt met stukken stof. En dan moet je weten dat enkel een klein deel van zijn gezicht en hand zijn gefilmd ! Bovendien had Jack Pierce een ritssluiting vergeten, wat de mummie meermaals in een lastig parket plaatste. Na The Mummy volgde nog een resem aan sequels zoals The Mummy's Hand, The Mummy's Tomb en ook de parodie met Abbott & Costello.