Een cineast die grotendeels wat in de schaduw opereert en met zijn oeuvre dusver niet echt een grote fanclub opbouwde, is de Brit Bernard Rose. Daarvoor is zijn palmares iets te uiteenlopend en zonder rechte lijn. Niet dat de man geen bekende films heeft gedraaid (“Candyman” (1992) en het Beethovenmysterie “Immortal Beloved” (1994) doen vast wel een belletje rinkelen), maar het gros van zijn titels haalt nauwelijks de bioscopen en focust zich vaak op een kleine doelgroep.

Zo lopen er niet veel cinefielen rond die al hebben gehoord van “Ivans XTC” (2000), “Snuff-Movie” (2005) of “The Kreutzer Sonata” (2008) (laat staan ze gezien hebben). Al raden we toch aan om zeker Roses eerste twee films “Paperhouse” (1988) en “Chicago Joe And The Showgirl” (1990) op te snorren. Ironisch genoeg is Roses drukst bekeken werkstuk net dat waarvan niemand weet dat hij het heeft geregisseerd: de ongecensureerde videoclip van Frankie Goes To Hollywoods jarentachtigklassieker “Relax” is immers ook van zijn hand.

Later dit jaar wordt “Two Jacks” uitgebracht, meteen Roses vierde Tolstoy-adaptatie (na “Anna Karenina” (1997) “Ivans XTC” en “The Kreutzer Sonata”). Inmiddels is Roses meest recente prent “Mr. Nice” gereleased voor de thuisbioscoop. Ook nu weer een prent die zich niet echt meteen op een groot publiek richt, maar (net als het hoofdpersonage) genoeg branie heeft om toch de nieuwsgierigheid te prikkelen. “Mr. Nice” is immers de verfilming van de in 1996 verschenen autobiografie van Howard Marks, een Britse drugdealer die in de jaren tachtig een gigantisch imperium uitbouwde met zijn smokkelactiviteiten en maar liefst 43 aliasnamen had. En zo’n 25 bedrijven die allemaal een dekmantel waren voor zijn drugssmokkel. Opmerkelijk was dat Marks vooral ageerde met zijn intellect en creativiteit: hij was geen in het wilde weg schietende of folterende crimineel, maar gewoon een snuggere ondernemer die met heel wat lef en een wijdvertakt netwerk wereldwijd zijn goedje wist binnen te krijgen.

Rose laat Marks (enthousiast vertolkt door Rhys Ifans) zijn levensverhaal zelf vertellen in een zaal voor een geïnteresseerd publiek (waardoor we onmiddellijk aan Nicolas Winding Refns “Bronson” moesten denken) en we leren hem eerst kennen tijdens zijn kinder- en studentenjaren. Waar hij voor het eerst in aanraking komt met hasj, en algauw is hij een fervent gebruiker van het verslavend spul.

Toch slaagt Marks erin om te kappen met zijn verslaving, tot wanneer hij als een vriendendienst een wagen met drugs voorrijdt. Marks ontdekt hoe makkelijk het is om drugs te smokkelen. Hij weet op slag hoe hij carrière wil maken, en tijdens zijn turbulente carrière zal hij heel wat watertjes doorzwemmen en zelfs in contact komen met onder meer het IRA, de MI6-inlichtingendienst en de CIA.

Je kan Rose alvast niet betichten van saaiheid. Hij stopt in “Mr. Nice” een “alles kan”-tempo die perfect past bij het opwindend leven van Marks. Toch valt het eindresultaat tegen: twee uur lijkt nauwelijks voldoende om Marks’ doen en laten uit de doeken te doen, waardoor alles snel verzandt in een fragmentarische opeensomming van feiten. Enkel Ifans blijft min of meer overeind: medespelers als Chloe Sevigny, David Thewlis, Crispin Glover en Luis Tosar lopen (net als hun personages) snel verloren in de brij. Waardoor “Mr. Nice” finisht als een aanzet tot een boeiende verfilming van een kleurrijk figuur. En dus ook als een gemiste kans om een echt swingende biografie af te leveren. Eveneens een gemiste kans: de extra’s, die zich nogal kleurloos beperken tot de trailer.