Toots en May zijn twee oudere mensen die nog steeds samen zijn. Toots heeft het op fysiek vlak al wat moeilijk, lange wandelingen zijn niet echt meer aan hem besteed. May daarentegen is een kranige(r) vrouw. Het paar heeft twee kinderen en gaan ook nu weer eens bij hen op bezoek. Aan tafel valt er even een stilte wanneer Toots benadrukt dat hij altijd heel fier geweest is op zijn familie, een uitspraak die door iedereen beantwoord wordt met een toast, op het lange leven... Maar het leven dat men in gedachten had is korter dan gehoopt, korte tijd hierna sterft Toots aan een hartaanval.

In één klap komt May helemaal alleen te staan. De eerste uren en dagen wordt ze opgevangen door haar kinderen maar hierna kan ze moeilijk anders dan naar huis terugkeren. De pantoffeltjes van Toots staan er nog steeds zoals hij ze al jaren achterliet toen de twee het huis uit gingen. Maar het huis is leeg, verlaten eigenlijk, de stilte en eenzaamheid wegen loodzwaar. May heeft het bijzonder moeilijk en om de eerste rouwperiode te overbruggen gaat ze toch korte tijd inwonen bij haar dochter Paula. Officieel is die nog steeds ongehuwd en alleen maar ze vertrouwt haar moeder toe dat ze heel wat voelt voor Darren, de klusjesman die bij haar thuis zorgt voor de nodige verfraaiingswerken. Alleen is Darren gehuwd alhoewel hij al lange tijd gescheiden leeft van zijn vrouw, het paar heeft een autistisch kind waar hij dolveel van houdt. Paula vraagt haar moeder of zij een gesprek wil hebben met Darren en zo te proberen de twee wat dichter bij elkaar te brengen en voor een zekere doorbraak te zorgen in hun relatie. Paula gaat uit werken zodat May veel alleen is met Darren. Het gesprek waar haar dochter op aanstuurde komt er ook, maar er groeit ook nog heel wat meer tussen de twee...

Roger Michell koos met The Mother voor een moeilijke, emotioneel zware film, het is nauwelijks te geloven dat het luchtige Notting Hill één van zijn voorgaande films is. De thuiskomst van May die gekenmerkt wordt door de stilte, de leegte, het thuiskomen na een kostbaar verlies, het zal voor velen herkenbaar zijn.

Men heeft het zich qua scenario zeker niet gemakkelijk gemaakt voor The Mother. Een weduwe die korte tijd na het overlijden van haar man terug verliefd wordt is niet zo makkelijk over te brengen op de kijker. Rouwproces en verliefdheid veronderstellen tijd (en dus ook de nodige screen time), de wonden van het verlies van iemand die je dierbaar is moeten eerst geheeld zijn voor het mogelijk is om je emotioneel opnieuw te geven en je relationeel opnieuw open te stellen. Een tweede struikelblok qua geloofwaardigheid had het leeftijdsverschil kunnen zijn tussen May en Darren. Liefde tussen een dertiger en een - mag ik hier het woord bejaarde gebruiken ? - brengen maakt het nog moeilijker. Indien het niet voor de volle 100 % overtuigend wordt gebracht bestaat de kans dat het ridicuul wordt of ongeloofwaardig en dan stort alles als een kaartenhuisje in elkaar en blijft er van de film niets over. Maar The Mother blijft tot op het einde stevig overeind. Niet in het minst door Anne Reid die een sleutelrol heeft in de complexe, moeilijke relationele situatie die ontstaat in de film en deze rol met klasse en vol overtuiging vervult.