Je zou denken dat bij een whodunit de speurtocht naar de dader en de machinaties van de plot op het voorplan staan. Een veronderstelling die klopt voor de meeste thrillers. Maar lang niet bij allemaal. Sidney Lumet bijvoorbeeld lijkt nauwelijks geïnteresseerd in de vraag of Jane Fonda verantwoordelijk is voor het mes in de borst van de dode man naast wie ze wakker wordt. Dat hij uiteindelijk toch toont hoe het heft in de steel zit, komt omdat hij nu eenmaal het scenario moet volgen.

Al kan je je niet van de indruk ontdoen dat Lumet de moordzaak liever op een zijspoor zou plaatsen om zich voluit te concentreren op de gemoedstoestand van de twee centrale personages die de intrige bevolken. Fonda – in een rol die een beetje knipoogt naar haar Oscarwinnende rol van callgirl Bree in Alan J. Pakula’s politieke thriller Klute uit 1971 – is de aan drank verslaafde verlopen actrice die wakker wordt met een black-out en de reeds vermelde dode man naast haar. Jeff Bridges – in een rol die overvloedig knipoogt naar die van de al dan niet moordenaar die hij vertolkte in de gerechtsthriller Jagged Edge twee jaar eerder – is een ex-politieman die ze tijdens haar vlucht toevallig tegen het lijf loopt. De twee herkennen kenmerken van elkaar in mekaar: beide opgegeven dromen en stukgelopen relaties, beide niet op hun mondje gevallen en vooral beide op zoek naar een gelijkgestemde ziel.

Hoe zouden die twee met elkaar omgaan zonder lijk tussen hen in, is de vraag die Lumet op vinkenslag houdt. Lumet drijft het zelfs zover om de uiteindelijke ontknoping quasi ongeïnteresseerd in de groep te gooien. Al is de reden hiervoor waarschijnlijk eerder te zoeken in het vrij problematische scenario van James Cresson dat tijdens de eigenlijke opnames nog werd aangepast door scriptdokter David Rayfiel – de favoriete scenarist van Sidney Pollack – die daar quasi-anoniem wordt voor bedankt op de eindgeneriek.

The Morning After is de enige film die Lumet draaide in en over Los Angeles. En hij had blijkbaar geen zin om duistere stegen of neonvergezichten in beeld te brengen: voor een neo-noir valt er ontzettend veel panoramadaglicht te rapen. Opvallend is ook dat Fonda en Bridges zonder echt diep in de acteerbuidel te moeten tasten de aandacht weten vast te houden – wat veel zegt over hun gecombineerde talenten.

The Morning After is een film die of met een beter geïntrigeerde of meer logisch uitgewerkte thrillerplot of zelfs zonder thrillerintrige waarschijnlijk beter tot zijn recht zou komen dan als de hybride die het nu is: een nooit echt uit de startblokken gerakend karakterdrama dat zich genoodzaakt ziet te vervallen in een onvermijdelijk gewelddadig treffen tussen de prooi en de jager en het slachtoffer en de dader. En zo moeilijk is het bovendien ook niet om te raden wie de snoodaard van dienst is.