Neem een scheut Francis Veber, giet er een kluts romantiek bij, schudt het anderhalf uur door elkaar en je krijgt “Mon Pire Cauchemar”, een ietwat vrijblijvende maar bij vlagen hilarische komedie. Voor wie niet weet of vergeten is wie Francis Veber is: dat is de regisseur en/of scenarist van een heleboel klassieke Franse kluchten uit de jaren zeventig en tachtig. Een greep uit zijn oeuvre: “L’Emmerdeur”, “Le Grand Blond Avec Une Chaussure Noire”, “Le Jouet”, “La Cage Aux Folles”, “Les Compères”, “Les Fugitifs” en “Le Dîner De Cons”.

Voor alle duidelijkheid: “Mon Pire Cauchemar” is geen film van Veber (wat de bovenstaande opsomming eigenlijk wat overbodig maakt), maar het had zeker gekund. Probeer maar eens om je Pierre Richard tijdens zijn hoogdagen voor te stellen in de rol die Benoît Poelvoorde hier vertolkt, en je bent er. Al zou Richard waarschijnlijk niet zo boertig zijn geweest als Poelvoorde. Regisseuse van “Mon Pire Cauchemar” is trouwens Anne Fontaine, die hiermee een prent afleverde die nogal wat afwijkt van haar statige “Coco Avant Chanel” of het later in “Chloe” veramerikaanste zedendrama “Nathalie”.

Reden voor de hilariteit in “Mon Pire Cauchemar” is voor het grootste deel Poelvoorde, die als een olifant in een porseleinkast en als een volleerd emmerdeur het leven van bourgeoisiekoppel Agathe (Isabelle Huppert) en François (André Dussolier) ontwricht. Agathe en Patrick lopen elkaar voor de eerste keer tijdens het lijf tijdens een ouderavond op de school van hun kinderen. Agathe wil protesteren tegen een in haar ogen niet efficiënt oriëntatieplan, Patrick wil meer vet eten in de schoolkantine, want hij vindt vijf stukken fruit per week eigenlijk maar flauwe kost. Helaas voor Agathe blijft het niet bij een eenmalige ontmoeting: blijkt immers dat de alleenstaande Patrick de vader is van de beste schoolvriend van haar zoon, en voor ze het goed beseft staat Patrick op haar stoep om zijn kind op te halen.

En dat is nog maar het begin: François vraagt immers aan Patrick om een renovatie (die toch al gauw vijf weken kan duren) uit te voeren in hun huis. De komst (en het verblijf) van Patrick heeft al gauw zijn weerslag op het huwelijk van Agathe en François. Dat zat sowieso al in een dip, maar François is al snel jaloers op het flierefluitersbestaan van ‘ladykiller” Patrick, en voor hij het weet zit François tot over zijn oren in een midlifecrisis en een relatie met een jonge bomenknuffelaarster. Wanneer Agathe vervolgens begint te ontdooien in het bijzijn van de bullebak die haar leven binnendrong en het water minder diep lijkt dan op het eerste zicht leek, worden de zaken nog gecompliceerder. Of hoe de haat op het eerste zicht tussen Agathe en Patrick na verloop van tijd overgaat in genegenheid en (uiteraard) l’amour (al dan niet pour toujours).

Regisseuse Fontaine laat zien dat de gulle lach maar weinig geheimen heeft voor haar: het aantal dijenkletsers is niet bij te houden en zelfs al cirkelen Poelvoorde en Huppert vaak rondjes rond hetzelfde thema, de spitsvondigheid wordt er alvast niet door onthoofd. Enkel wanneer Fontaine in het laatste halfuur iets te nadrukkelijk gemakkelijke conflicten in het scenario gooit om die vervolgens even makkelijk terug op te lossen, dreigt “Mon Pire Cauchemar” de rol te lossen. Wat niet gebeurt, daar deze amusante prent tegen dan zijn drie sterren al netjes ingelijst op de schoorsteenmantel heeft staan.

Zoals wel meer het geval bij films waarover niet echt veel extra (nuttige) informatie te vertellen valt, beperken de extra’s zich tot de trailer. Meer moet dat soms niet zijn.