Stephen King is de master of suspens wanneer het op horrorverhalen aankomt. De verfilmingen van zijn boeken zijn echter vaak flauwe bedoeningen. Af en toe springen er enkele uit waar we kippenvel van krijgen. Denken we maar aan The Shining met Jack Nicholson. Een film evenwaardig daaraan is Misery waarin de toen nog vrij onbekende actrice Kathy Bates je meermaals koude rillingen bezorgt. Het 'hobbling'-moment wens je jouw grootste vijanden niet toe.

Paul Sheldon (James Caan) is de succesvolle auteur van de 'Misery Chastain'-boeken. Hij is echter uitgekeken op zijn creatie. Sheldon wil niet dat er op zijn grafsteen staat geschreven dat hij de auteur van dergelijke boeken was. Traditiegetrouw schrijft hij zijn boeken in Silver Creek. Tijdens de terugrit komt Paul in een sneeuwstorm terecht. Hij verliest de controle over het stuur en belandt naast de baan. Gelukkig heeft hij een bewaarengel in de gedaante van Annie. Als voormalige verpleegster weet ze precies hoe ze Paul's verwondingen moet verzorgen. Ze doet het met de grootste zorg, want ze is tenslotte zijn 'number one fan'. De auteur kon het niet beter getroffen hebben, maar zijn bewaarengel heeft duivelse trekjes.

Kathy Bates maakt meer dan een opmerkelijke doorbraak. Ze heeft niet de figuur van la Roberts of Lopez, maar dat is ook helemaal niet nodig. Haar vertolking is beangstigend goed. Let vooral op het moment als ze de woorden He didn't get out of the cockadoodie car' uitspreekt. Sindsdien mag ze zich eigenares noemen van een Oscarbeeldje. Je kan dan ook alleen maar medelijden hebben met haar tegenspeler James Caan. Een paardenkop in bed is klein bier in vergelijking wat de arme man in deze prent moet doorstaan. Met veel overgave schrijft hij om te overleven. En de man kan als geen ander over de grond kruipen, Sean Connery in The Untouchables niet meegerekend.

Op de extra's vertelt cameraman Barry Sonnenfeld (de regisseur van Men In Black) dat hij regisseur Rob Reiner overtuigde dat je met 21 millimeterlenzen behoorlijk schrikwekkend uit de hoek kan komen. De beeldvervormingen geven je het gevoel dat Annie vlak voor je neus staat, en dat is geen prettig gevoel. Minder interessant vonden we de extra over de muziek van Mark Shaiman. Gewoon omdat zijn composities geen stempel drukte op de beelden. De scherpe violen van Bernard Herrmann (Psycho) zouden niet misstaan hebben.

Na Misery weten we maar al te goed onder welke druk bekende personen staan. Ze moeten immers aan de verwachtingen voldoen van hun grootste fans. De consequenties zijn niet te overzien. Wellicht is deze film daarom ook de favoriete van Stephen King.