Op het hoogtepunt van zijn carrière was James Woods één van de markantste bijrolgezichten van de Amerikaanse film. Medio jaren 80 resulteerde dit feit in een flink aantal opmerkelijke vertolkingen, waarvan die in Sergio Leones meesterwerk Once Upon a Time in America het meest tot de verbeelding sprak. Later viel Woods ook nog op in de tropische miskleun Against All Odds, de David Cronenbergnachtmerrie Videodrome en Oliver Stones Salvador.

Woods blijft ook een snelfilmer, vandaar dat zijn filmografie minstens twee films per jaar telt. De laatste tijd zijn dat vooral tv-producties of interessante B-films (True Believer, Best Seller), alhoewel hij tegenwoordig terug op de voorgrond komt in de vlottere ontspanningssector. Dat leverde als duo met Michael J. Fox in The Hard Way best nog amusante momenten op, terwijl hij eerder dit jaar het scherm mocht delen met Dolly Parton in Straight Talk, een film die al uit de zalen was verdwenen vooraleer we de titel in de fotokast konden lezen.

En nu is er Midnight Sting (Amerikaanse titel : Diggstown) waarin Woods in de huid kruipt van de oplichter Gabriel Caine. Die heeft drie jaar in de cel doorgebracht, nadat zijn schilderijenzwendel minder goed gecamoufleerd leek dan verwacht. Verveeld heeft Caine zich wel niet in die drie jaar, hij bereidde er zelfs zijn grootste slag aller tijden voor. Daarvoor trekt hij naar het boeregat Diggstown, waar voor grof geld bokswedstrijden worden georganiseerd.

Caine ontdekt dat de louche organisator (Bruce Dern) de deelnemers op weinig vredelievende manier chanteert en samen met zijn vroegere partner Roy Palmer (Louis Gossett Jr.) zet hij een plan op poten om zelf het Diggstown-fortuin binnen te rijven. Daarvoor moet Palmer het wel 25 ronden uithouden in de boksring tegen tien door de tegenstander uitgekozen uitdagers...

Een synopsis die met heel wat goede wil zeker perspectieven opent in het volbloed actiegenre, doch regisseur Michael Ritchie situeert het geheel eerder in de komische hoek. Alhoewel het nogal tegenstrijdig is om een film waarin om de haverklap neuzen worden kromgeslagen, tanden worden uitgemept en oogballen ter hoogte van de kaak worden opgehangen als komisch te bestempelen. Temidden van al het ironisch machogeweld houdt James Woods zich, met behulp van zijn inmiddels welbekende grijns, lovenswaardig overeind. Zijn entourage daarentegen ziet er even fris uit als een gesuikerde marsepeinen Sinterklaasroullade waarvan de vervaldatum al een tijdje achter de rug ligt.