Zit er nog iemand te wachten op een nieuw “Men In Black”-avontuur, vragen wij ons af. De boxofficecijfers zijn op het moment dat dit stukje het levenslicht ziet nog niet bekend, dus een pasklaar antwoord kunnen we (nog) niet geven. Feit is dat het toch een risico is om op de kop af tien jaar na het desastreuze “Men In Black II” de mannen in het zwart nog eens van stal te halen. Al is desastreus misschien een verkeerd woord, daar de film wereldwijd nog steeds meer dan 400 miljoen dollar in het laatje bracht. De kans dat je iemand tegen het lijf loopt die zich amuseerde bij de sequel is echter klein, zoniet onbestaande. Waardoor je eigenlijk met een prent zit die teruggrijpt naar het origineel uit 1997, en het is maar de vraag of de huidige generatie genoeg interesse vertoont in deze komische sf-franchise.

Voor degenen die de klepel niet weten hangen: het mee door Steven Spielberg geproduceerde en door Barry “The Addams Family” Sonnenfeld geregisseerde “Men In Black” haalde de mosterd bij de strips van Lowell Cunningham en liet zien hoe Amerika (en bij uitbreiding de wereld) eigenlijk geïnfiltreerd is door tal van buitenaardse wezens. Die hebben grotendeels de vorm van een mens of dier aangenomen, en heel wat aardbewoners hebben geen weet van het feit dat ze samenleven met buitenaardse bezoekers. De Men In Black vormen een geheime organisatie die de immigranten in de gaten houdt en ingrijpt telkens wanneer die het te bont maken. In 1997 vervoegde de voormalige detective James Darrell Edwards (Will Smith) de rangen van MIB, als agent J., en hij kwam daarbij onder de supervisie van agent K. (Tommy Lee Jones) terecht.

Aan de lamlendige sequel (met Lara Flynn Boyle als malafide buitenaardse veroveraarster) gaan we bewust voorbij, waardoor we dus aankomen bij “Men In Black 3”, waarbij agenten J. en K. een beetje ouder en wijzer zijn geworden. Bij aanvang zijn ze zelfs in rouw, daar de leider van MIB, agent Z. (in de vorige twee films vertolkt door Rip Torn) is overleden en wordt opgevolgd door agente O. (Emma Thompson). Rond die zelfde tijd wordt de aarde bezocht door Boris The Animal (Jermaine “Flight Of The Conchords” Clement), een buitenaardse moordenaar die ontsnapt uit de (blijkbaar niet) streng (genoeg) beveiligde gevangenis Lunar Max op de maan. Boris zet koers naar aarde daar hij nog een serieus ei te pellen heeft met K. Die zorgde er in 1969 immers voor dat Boris zijn arm verloor en werd opgesloten in Lunar Max. Eenmaal op vrije voeten zet Boris via een tijdreisapparaatje koers naar 1969 om K. te vermoorden en op die manier te vermijden dat hij zijn arm kwijtspeelt en in de gevangenis terechtkomt. Waarop J. zich geconfronteerd ziet met een alternatieve tijd, waarin geen sporen meer zijn van K. die daadwerkelijk stierf in de jaren zestig door toedoen van Boris. Om het echte heden terug te krijgen is K. genoodzaakt om eveneens naar 1969 te reizen en te verijdelen dat Boris K. vermoordt. Het gevolg laat zich raden: J. en een jongere K. (vertolkt door Josh Brolin, die zich de manierismen van Tommy Lee Jones fijn eigen maakt) maken in de swinging sixties jacht op Boris, moeten er voor zorgen zelf zonder kleerscheuren uit de strijd te komen en tegelijkertijd vermijden dat Boris en zijn soortgenoten de aarde koloniseren.

“Men In Black” goes “Back To The Future” met andere woorden. Sonnenfeld en scenarist Ethan Cohen (die zijn animatieverleden in “Beavis and Butt-head”, “King Of The Hill” en “American Dad” opvolgde met de Ben Stiller-kolder “Tropic Thunder”) vertonen echter niet de finesse van Robert Zemeckis. De aankomst van Will Smith in de sixties en zijn eerste scènes met Josh Brolin hebben weliswaar potentieel, maar na een tijd is het vet van de soep. Deze derde “Men In Black” blijkt een beetje in hetzelfde bed ziek als de vorige: een weinig boeiend scenario, een overdreven aandacht voor de vele monstercreaties (zelfs al zijn die van maestro Rick Baker) en veel flauwe grappen van Will Smith (al houdt hij zich nu wat in en gaat hij niet constant tekeer als een olifant in een porseleinkast).

“Men In Black 3” mag dan stukken beter zijn dan de vermaledijde tweede en meer aansluiten bij de eerste, dit is en blijft cinema voor de liefhebbers van los uit de pols geschudde sf-komedies en niet zozeer voor degenen die hopen een pluchenzetelspektakel te zien dat ze zich twee dagen later nog herinneren. Kortom: “Men In Black 3” is onschuldig en vrijblijvend zomervertier, met links en rechts een geslaagde grap en ogenopenend effect, maar het is tegelijkertijd ook de zoveelste overbodige blockbustersequel. Iets waar Will Smith zijn hand niet voor omdraait trouwens, daar hij zich inmiddels heeft geëngageerd voor “Hancock 2”, “Bad Boys 3” en “I, Robot 2”.