Er zijn bij mijn weten niet veel regisseurs meer die hun eerste fiml in de jaren '50 realiseerden, en die ook in dit decennium nog achter de camera actief zijn. De meeste van hen zijn ofwel druk aan het rentenieren of verkeren in hogere sferen, als je begrijpt wat ik bedoel.

De naar gezegende leeftijd van 70 overhellende Robert Mulligan daarentegen regisseert dapper verder. En 'dapper' is wel degelijk het juiste woord, want het vergt een zekere graad van moed om in deze flitsende tijden met een 'ouderwets' ogend product uit te pakken.

The Man in hte Moon speelt zich af in de vijftiger jaren, ergens in Louisiana, midden in de zomer. De muggen konden nog ongestoord communiceren zonder te bezwijken aan overdosissen pesticiden en verliefde jongelui konden zich neervleien in het malse gras zonder zich te bezeren aan nodeloos weggeworpen scherphoekige verpakkingsmaterialen. En het is dat laatste dat de 14-jarige Dani Trant (debutante Reese Witherspoon) het liefst van al zou willen. In volle puberteit is ze op zoek naar de liefde van haar leven, een beeld dat gevoed wordt met dagdromen en Elvisidealen.

Tot plots een oude vriendin van haar ouders opduikt, vergezeld van haar 17-jarige zoon Court (de ook al onbekende Jason London). Dani is meteen smoorverliefd, haalt haar Elvisposters van de muur en vertoeft constant in Courts gezelschap. Die is daar niet zo ontevreden mee, vooral omdat hij zijn dagen anders toch in acute eenzaamheid moet doorbrengen. Voor Dani lijkt alles een aards paradijs, maar al te gauw staat ze terug met beide voeten op de grond als Court oog in oog komt te staan met haar oudere zus Maureen (Emily Warfield, de derde onbekende in dit trio). En. .. juist ja, de gevolgen laten zich raden...

Robert Mulligan (wiens bekendste films To Kill a Mockingbird (1962) en Summer of 42 (1971) zijn, blikt dit verhaal op een onderhoudende manier in, met veel aandacht voor flatterende natuurbeelden en de obligate oldies op de soundtrack. Niet al te diepgaand (daarvoor was zeker wat meer humor wenselijk), maar Mulligan levert af wat van hem verwacht werd : een rustig ademend plattelandsniemendalletje. Maar in tegenstelling tot een paar andere recente romantiek rondstrooiende vehikels ademt dit tenminste...