Madre opent met een splinterbom. Regisseur Rodrigo Sorogoyen herneemt bij de aftrap immers zijn gelijknamige Oscargenomineerde kortfilm uit 2017 waarin hij laat zien hoe een moeder in Madrid telefoon krijgt van haar zesjarige zoon. Die zit helemaal alleen op een strand in Frankrijk nadat zijn vader – van wie ze gescheiden is – hem even alleen heeft gelaten om iets in de kampeerwagen te gaan halen. Terwijl de gsm-verbinding langzaam uitdooft hoort de moeder nog net hoe haar zoon wordt benaderd door een vreemde man. Met een claustrofobische mindset en cameravoering in het appartement van de vrouw krijg je als nietsvermoedende kijker meteen een uppercut van een kwartier te verwerken.

In de twee uur die volgen breien Sorogoyen en coscenarist Isabel Pena geen thrillersluitstuk aan de proloog. Toch niet in de letterlijke zin van het woord. Wat volgt leunt dichter aan bij Lolita en Bertolucci’s La Luna dan bij Spoorloos/The Vanishing. We zien hoe moeder Elena (Marta Nieto) al tien jaar in de buurt woont van het strand waar haar zoon Ivan verdween. Hij is nooit teruggevonden, en in de nabijheid zijn van de plaats waar hij verdween is voor Elena – die in een strandbar werkt – de enige manier om het verlies van haar kind een plaats te geven.

Op een dag merkt ze de zestienjarige Jean (Jules Porier) op, waarin ze een opgegroeide versie van Ivan meent te herkennen. Ze volgt hem naar het zomerhuis waar hij met zijn ouders verblijft en dat intrigeert de puber zozeer dat hij zelf Elena opzoekt. Tussen de twee ontstaat een relatie die voor Jean van meet af aan seksueel/hormonaal/smoorverliefd-gedreven is. Voor de negenendertigjarige Elena is het in de eerste plaats een moeder-zoonverhouding, al wordt de grens met wat Jean wil meer dan eens flinterdun. Voor buitenstaanders als Jeans ouders blijkt die verhouding een brug te ver, en ook voor Elena’s nieuwe partner Joseba (Alex Brendemühl) komt het breekpunt dichterbij.

Madre scoort goede punten door de subtiele opbouw en dito omkadering. Sorogoyen en Pena sluiten de thrillerpoort nooit helemaal, en ergens verwacht je een enterhaak in het drama dat zich tien jaar eerder afspeelde. Geleidelijk aan word je toch vooral meegezogen door de emotionele reis van Elena. Een reis die tegelijkertijd een aftakeling en een opbouw is. Hoe kan je als mens een allesvernietigend drama te boven komen en wat als dat proces voor anderen in de buurt compleet niet op begrip kan rekenen?

Door de antwoorden open te laten voor interpretatie serveert Sorogoyen een mooie dissectie van een rouwtraject en van een leven op een tweesprong. Sfeervol in beeld gebracht met een zee- en strandgrens die bijna dienst doet als extra personage. En met op het voorplan een sereen broos acterende Nieto die het verlangende hartzeer van Elena extreem tastbaar maakt.