Mooi alweer hoe Robert Rodriguez deze grindhousefilm start met een gekrast filmbeeld en haperende pelliculenaadlijnen … geneugten die de generatie van het rinkelende en krinkelende digitale ding helaas nooit zullen kennen. Zonde! Eveneens zonde: de vaststelling dat de krassen en haperingen zowat het beste zijn dat het teleurstellende “Machete Kills” in de aanbieding heeft. Waar Rodriguez drie jaar terug met “Machete” wel een geslaagde exploitatiepastiche afleverde, gaat hij dit keer voor het grootste deel de mist in. Jammer, want op papier – en in de trailer – zag het er allemaal best ok uit. Duivel-doet-al Rodriguez (naar goede gewoonte werkt hij opnieuw mee aan de montage, de effecten, de muziek, het production design en dies meer) maakt er zich echter te gemakkelijk vanaf door zichzelf ongeïnspireerd te kopiëren. Machete (Danny Trejo op zijn meest stoïcijns) in de weer zien met uitgerukte darmen was anno 2010 leuk, ditmaal komt het over als een goedkope imitatie.

Machete is nog steeds actief als grenswachter aan de Mexicaans-Amerikaanse grens, en probeert samen met partner Sartana Rivera (Jessica Biel) een wapenzending aan een drugskartel te onderscheppen. Een actie die niet helemaal volgens plan verloopt: Rivera sterft in de strijd en Machete wordt gearresteerd door een sheriff (William Sadler) die niets liever wil dan Machete opknopen. Ook die actie verloopt niet volgens plan: sheriff Doakes krijgt immers een telefoontje van president Rathcock (Charlie Sheen, parodiërend acterend onder zijn geboortenaam Carlos Estevez) die hem beveelt Machete vrij te laten. Rathcock engageert Machete voor een speciale missie: in ruil voor volledige amnestie moet Machete naar Mexico reizen en er de geschifte revolutionair Mendez (Demian Bichir) onschadelijk maken die een compleet raketarsenaal op de States heeft gericht. Machete accepteert zijn lot, en ontdekt gaandeweg dat Mendez slechts een pion is in een veel grotere – en geschiftere – plot waarin wapen- en ruimtetuigfabrikant Luther Voz (Mel Gibson) de volledige wereld wil vernietigen.

Frappant is dat Rodriguez met zijn bewust foute aanpak (Charlie Sheen als president Rathcock en Mel Gibson als een comic book superschurk met Hugo Drax-aspiraties) weinig leven in de brouwerij krijgt. De dialogen en oneliners zijn ontzettend flets, komische timing is onbestaand en er gaat geen minuut voorbij zonder dat er iemand wordt onthoofd, aan flarden wordt geschoten of gevierendeeld. Waardoor alle scènes onderling inwisselbaar zijn en er aan het eind nauwelijks een sequentie is die het onthouden waard is.

Eens iemand zien onthoofden door een helikopterpropeller (zie George A. Romero’s “Dawn Of The Dead”) heeft nu eenmaal meer punch dan er vijfentwintig in een scène hun hoofd te laten verliezen. Zeker als CGI de boventoon voert op old school make-upeffecten. De bewuste campvertolkingen van strategisch gekozen gaststerren als Amber Heard, Sofia Vergara, Cuba Gooding Jr., Antonio Banderas en – godbetert – Lady Gaga maken de warboel enkel nog groter.

Uiteraard grossiert “Machete Kills” opzettelijk in kitsch en cult en eigenlijk zou de film daar niet mogen op afgerekend worden. Hoe meer slechte smaak, hoe beter zou je eigenlijk denken, maar er zijn grenzen. Plotlijnen als die waarin Mendez een gespleten persoonlijkheid blijkt te hebben of die waarin Gibson in de toekomst kan kijken zijn zo flauw en idioot dat ze de goede vondsten (het na zijn dood nog steeds kloppend hart van Mendez of huurmoordenaar Kameleon die een paar verrassende gedaantes aanneemt bijvoorbeeld) compleet ontkrachten. Een beetje meer zelfkritiek of –reflectie bij Rodriguez had deze keer geen kwaad gekund. Zeker omdat hij eerder bewees (“Machete”, “Planet Terror”, “Sin City”) een bij de pinken zijnde B-cineast te kunnen zijn. Dit infantiel en te slordig vluggertje is vooral een teken dat de ADHD-lowbudgetfilmer dringend aan herbronning toe is. Of we krijgen met “Machete Kills Again … In Space” een film waarvan de titel – samen met het machetelaserzwaard - het beste element zal zijn.