Sir Lew Grade had het producerend mooi voor elkaar: een script van veteraan Wendell Mayes – die titels als The Spirit of St. Louis, Anatomy of a Murder en ook Charles Bronsons Death Wish op het curriculum heeft staan – als vertrekpunt, John Huston op de regiestoel en Bronson als kassamagneet op het voorplan. Helaas pindakaas: Huston trok zich terug – volgens de ene bron om gezondheidsredenen, volgens de andere omdat hij overhoop lag met de producenten – en Stuart Rosenberg werd te elfder ure opgetrommeld om de regie over te nemen.

Bronson is een politieagent uit Phoenix – voor het gemak is zijn personagenaam gewoon Charlie – die door de FBI naar Zwitserland wordt gestuurd om een gangsterlief in veiligheid te brengen nadat er een contract op haar naam staat omdat de kans bestaat dat ze belangrijke informatie aan de autoriteiten overbrieft. De rol van de gangsterbaas wordt vertolkt door een stotterende Rod Steiger, die van de opgejaagde vrouw door Jill Ireland – meteen de twaalfde samenwerking van in totaal veertien tussen Ireland en haar toenmalige echtgenoot Bronson.

Een gedenkwaardige samenwerking is het niet: het scenario raakt meestal kant noch wal, en de vele achtervolgingen in Zwitserland draaien eerder cirkels dan een rechte lijn te vormen. En dan loopt Henry Silva ook nog eens ongeïnteresseerd verloren als professionele huurmoordenaar. Ergens tussen de plooien zit zeker een potentieel hebbende zij het generieke actiethriller verborgen, maar de haken en ogen waarmee alles aan elkaar hangt zijn helaas veel te zichtbaar.

Niet dat Bronson en Ireland het aan hun hart lieten komen: in hun contract stond immers gestipuleerd dat alle onkosten die ze tijdens hun verblijf in Zwitserland voor zichzelf, hun kinderen en hun ruim twaalfkoppig leger privépersoneel maakten netjes op het productiebudget terechtkwamen. Slim gezien, verdekke.

In Engeland kwam de film gecensureerd in de zalen en op video: de scène waarin Bronson een wapen maakt met een A4-papier en nagels was weggeknipt uit vrees dat een paar onverlaten zich in het echt ook zo zouden bewapenen. Die Britten toch.