Uit ‘vrouwen aan de top’-oogpunt is The Lost Daughter een nagenoeg perfecte film. Maggie Gyllenhaal waagt voor het eerst haar kans achter de camera en ze schreef zelf het script gebaseerd op de uit 2006 stammende roman La Figlia Oscura van de mysterieuze Elena Ferrantes, waarvan algemeen wordt aangenomen dat het een pseudoniem is waar een vrouw achter schuilgaat. En de film biedt aan Olivia Colman een uitgelezen kans om een stempel te drukken met een rol met acteervlees aan, zoals dat heet.

Uit kwalitatief oogpunt is The Lost Daughter helaas geen super trouper. Colman kruipt in de zonnebadende huid van een professor taalkunde die een vakantiehuisje huurt op het Griekse eiland Spetses voor wat ze zelf een werkvakantie noemt. Ze raakt er geïntrigeerd door een maffia-achtige clan vakantiegangers waartoe ook Dakota Johnson en haar dochtertje behoren. De gevoelsmatig met zichzelf in de knoop zittende Colman ziet zich door haar observatie van en ontmoeting met Johnson volledig teruggekaatst naar haar eigen verleden. En als kijker zie je dat verleden ook dankzij de wonderbaarlijke wereld van de flashback waarin Colman er plots als Jessie Buckley uitziet - die trouwens ook het achterste van haar acteertong mag openbaren.

The Lost Daughter is het meest interessant als Gyllenhaal de voyeuristische kaart trekt. De focus op een de omgeving afspiedende Colman levert een symbiose op die het midden houdt tussen psychologisch drama en onderhuidse thriller. Door slechts gradueel mee te geven welke demonen Colman meedraagt wekt The Lost Daughter voor een tijd de schijn op van een gelaagde en zelfs geslaagde film te zijn. De onthullingen over Colmans gefaald moederschap en huwelijk bevatten immers een stevige voedingsbodem voor wat een sterke ‘naar de keel grijp’-film zou kunnen zijn, maar het blijft uiteindelijk teveel steken in goede bedoelingen.

Na een intrigerende start lost de film steeds meer de rol, en begint het allemaal zelfs wat te frustreren omdat de karakterdefiniërende acteerprestaties van Colman en Buckley een betere film verdienen. Ze blijken allebei sterker dan het materiaal waar ze moeten mee werken met als gevolg een rare spreidstand waarin twee actrices zich het vuur uit de sloffen acteren in een film die nooit echt vlam weet te vatten.

En dan leidt het finaal ook nog eens naar nog een slotconfrontatie tussen Colman en een al bij al teleurstellend vlakke Johnson die ook wat meer oempf en stamina kon gebruiken. Te weinig redenen om de loftrompet boven te halen dus.

Gezien op Film Fest Gent.