De Australiër George Miller, verantwoordelijk voor één van de beklemmendste kippevelscènes uit de filmgeschiedenis (de sterfsequens van Mel Gibsons vrouw en dochtertje in de eerste Mad Max film) doet andermaal een gooi naar levensechte gruwel met zijn weergave van Lorenzo's Oil, een waar gebeurd verhaal dat het gezin Odone trof in 1984.  Toen werd immers vastgesteld dat hun zesjarige zoon Lorenzo leed aan de onbekende ziekte ALD (de volledige naam wil ik u en mezelf besparen), een genetiche afwijking die het zenuwstelstel en de hersenfuncties van de slachtoffers lamlegt, en die na gemiddeld twee jaar tijd, onvermijdelijk naar de dood toeleidt.

Lorenzo's ouders, Augusto (Nick Nolte) en Michaela (Susan Sarandon) blijven echter niet bij de pakken neerzitten en gaan op zoek naar een remedie om Lorenzo's lijden te verzachten.  Na een jarenlange speurtocht annex lijdensweg en vele sessies met gerenommeede artsen van over de gehele wereld slagen ze erin om een medicijn te localiseren dat de ALD-ziekte kan afremmen.

Het medicijn wordt Lorenzo's Oil genoemd en wordt nog steeds gebruikt om ALD-patiëntjes te behandelen...

Met de verfilming van een dergelijk (letterlijk en figuurlijk) zenuwslopend gegeven kan je twee richtingen uit.  Je kan als cineast nog maar eens de platgetreden paden van het oppervlakkige tranendal intrekken, of je kiest voor een haaks-tegenovergestelde aanpak.  En alhoewel George Miller er niet steeds in slaagt om de tragiek van het gegeven niet tot tranens toe uit te buiten, maakt hij de film toch vooral krachtig door een overdonderende visuele impact.  De oerdramatische belevenissen van de Odones (die overigens voortreffelijk sereen worden neergezet door Nolte en Sarandon) en de karrevracht medische terminologie waarmee Miller het verhaal nu eenmaal moet stofferen, wordt zowat 'larger than life'-achtig uitgebeeld met uitmuntend naar de keel grijpende camerabewegingen en scène-overgangen.  Dat hij daarbij geen tijd kan vrijmaken voor een degelijke, samenhangende karakterisatie en zij heil moet zoeken in een gefragmenteerde aanpak op turbosnelheid is bijna onvermijdelijk.

Een euvel dat Miller opvangt vanuit een agressieve invalshoek. Daarbij gaan sentiment en emoties meer dan eens hand in hand (vooral tijdens de vele scènes waarin de Odones te kampen krijgen met onwetendheid en frustraties van hun omgeving), en schuwt miller geen gruwelijke consequenties (de schreeuwerige close ups van de zieke Lorenzo op zijn ziekbed).  Lorenzo's Oil is door de ruimheid van het onderwerp zeker niet het verhaaltechnisch perfectste filmdrama dat we ons kunnen inbeelden, maar Miller bevestigt met dit product hoe dan ook zijn meesterlijk cinematografisch kunnen.  En alleen daarom is dit een fikse aanrader.