The Little Things is eigenlijk best een frustrerende film. Enerzijds omdat het aanvoelt dat er een sterke film in verscholen zit die er niet volledig uitkomt. Anderzijds omdat je denkt dat die sterke film zich wel degelijk aan het openbaren is, maar dan op een manier die niet altijd waterdicht is. Het afwegen tussen het missen en het niet vatten zorgt er gelukkig wel voor dat The Little Things je aandacht opeist. Een aandachtsboog die er dus niet noodzakelijk is door het grote plaatje, maar door de details die dreigen te ontglippen. Het zit – zoals de titel zegt – inderdaad in de kleine dingen.

Voor regisseur-scenarist John Lee Hancock zal The Little Things echter geen klein ding zijn. Eerder een passieproject. Hij schreef het scenario begin jaren negentig als opvolger van zijn script voor het door Clint Eastwood geregisseerde en ietwat onterecht onder de radar gebleven A Perfect World. The Little Things passeerde door nogal wat handen in die dagen: Eastwood, Warren Beatty, Danny DeVito en zelfs Steven Spielberg waren op een bepaald moment allemaal geïnteresseerd om in de regiestoel te gaan zitten. En Brandon Lee wou dolgraag een rol in de film vertolken. Maar het liep allemaal vast in preproductionele beslommeringen. Hancock borg zijn script op terwijl hij zijn carrière van scenarist naar scenarist-regisseur stuwde met titels als The Alamo, The Blind Side, Saving Mr. Banks en The Founder op het conto. Na een uitstapje naar Netflix voor het onderschatte The Highwaymen – waarin Kevin Costner en Woody Harrelson jacht maken op Bonnie & Clyde – vond hij zowaar Warner bereid om ruim dertig jaar na de conceptie ervan toch groen licht te geven voor de verfilming van The Little Things.

Hancock veranderde zo goed als niets aan het concept: de film speelt zich af in oktober 1990 en doet geen concessies aan ‘de moderne tijd’. Door de afwezigheid van moderne technologie oogt het verhaal zelfs tijdloos. The Little Things wordt te pas en te onpas vergeleken met David Finchers Seven. Het lot dat elke film over een seriemoordenaar die in de tweede helft van de jaren negentig is gemaakt – of initieel zou worden gemaakt – te wachten staat. Een vergelijking die steek houdt, al leunt The Little Things eigenlijk even dicht aan bij de Hancocks Americanascripts.

Joe Deacon (Denzel Washington) is een deputy uit Bakersfield met een verleden in Los Angeles. Dat verleden haalt hem in als hij daar bewijsmateriaal moet ophalen, en merkt dat het plaatselijke politiekorps er jacht maakt op de moordenaar van jonge vrouwen. Voor Washington een flashback naar een zaak die hij zelf nooit kon oplossen, en die ervoor zorgde dat hij ontslag moest nemen nadat hij er zelfs een driedubbele hartoperatie aan overhield. Agent Jim Baxter (Rami Malek) betrekt Washington in het onderzoek. De meningsverschillen tussen de twee ebben weg als de speurtocht menens wordt en ze er allebei van overtuigd zijn dat weirdo Albert Sparma (Jared Leto) de dader is. Een stelling waarvoor ze echter geen sluitend bewijsmateriaal vinden.

Is Leto de dader of niet? Een van de plotpunten die de aandacht tot het eind vast houdt. Net zoals het toezien hoe de tol van het onderzoek ook Malek in zijn greep krijgt die net als Washington vijftien jaar eerder zijn leven van de rails ziet donderen. Origineel is The Little Things niet te noemen, maar Hancock bewijst eens te meer een begenadigd vakman te zijn. Al mocht het deze keer misschien nog net wat meer geweest zijn: zo is het jammer dat de personages nooit echt de diepgang krijgen die nodig is om de film steviger door de mindere momenten heen te loodsen. En een beetje minder slordigheid kon ook geen kwaad: op een bepaald moment krijgt Leto tig kansen om het pistool van Malek te grijpen. Fijnmazig politiewerk is het niet te noemen. En het zorgt voor extra koren op de frustrerende molen. Ach, die details …

De extra’s zijn zo klein dat ze overbodig zijn. Een featurette over de acteerstijl van Washington, Malek en Leto voegt niets toe. Geen inzicht in de film, geen inzicht in het talent van de betrokkenen … want ja, dat ze kunnen acteren, dat wisten we al. Perspraat zonder relevantie dus.