Little Miss Sunshine is één van de meest gelauwerde Amerikaanse komedies (lees: publiekslievelingen) van het jaar. Deze voor een appel en een ei gedraaide prent (8 miljoen dollar) werd begin 2006 door Fox Searchlight op het Sundance festival aangekocht voor 10,5 miljoen dollar en ze zullen het zich nog geen seconde hebben beklaagd, getuige de bijna 60 miljoen dollar die de prent opbracht aan de Amerikaanse box-office. Een prijsbeest, noemen ze zoiets.

Nochtans is deze film zeer low-profile van opzet en aanpak. De Hoovers, een wat men in het jargon een dysfunctionele familie noemt, onderneemt willens nillens een tocht van Albuquerque naar Californië, waar de tienjarige Olive Hoover kan deelnemen aan de finale van de Little Miss Sunshine-verkiezing. De winnares van de lokale voorrondes werd immers gediskwalificeerd ('iets met dieetpillen'). Olive is nou niet meteen moeders mooiste vergeleken met de levende Barbie-poppen die dit soort wedstrijden bevolken, maar vooruit... ook al hangen de Hoovers als los zand in elkaar, ze laden elkaar in hun knalgeel volkswagenbusje, op weg naar eer en glorie.

Wie die Hoovers trouwens zijn? Pa Richard (Greg Kinnear, die zowaar eens een rol te pakken heeft die hem op het lijf is geschreven) heeft een negenstappenplan ontworpen waarmee iedereen kan slagen in het leven. Helaas voor hem is er geen levend zoogdier in geïnteresseerd, ook al droomt hij nog steeds van een lucratieve boekendeal rond zijn geesteskind. Moeder Sheryl (Toni Collette) hoopt dat het grote geld er komt, want momenteel kan ze maar met veel moeite de financiële eindjes aan elkaar knopen (ze moet haar gezin gedomme elke dag goedkope kippenbrokken serveren). Dochtertje Olive (Abigail Breslin) is ontegensprekelijk haar oogappel, al is ze ook zeer verdraagzaam naar opstandige tienerzoon Dwayne (Paul Dano), die negen jaar geleden een gelofte van stilte aflegde en sinds die tijd geen enkel woord meer heeft gesproken. Dan is er ook nog de heroïnesnuivende en bloedgeile bompa Hoover die na zijn ontslag (wegens onaangepast gedrag) uit een luxe-bejaardenresort terug is komen inwonen. En de Hoover-cirkel is helemaal rond als Olives depressieve broer Frank (Steve Carell) na een mislukte zelfmoordpoging onder haar supervisie wordt geplaatst. Dit bonte gezelschap onderneemt een roadtrip naar Californië om Olive te steunen in haar gooi naar een gekroond tienerhoofdje...

Uiteraard komt de familie gesterkt uit de strijd en weten ze tegen het eind van de film wat echt telt in het leven, maar deze voorspelbare ontknoping ondermijnt niet of nauwelijks de pret die er aan Little Miss Sunshine te beleven valt. Het debuterend regisseursechtpaar Jonathan Dayton en Valerie Farris (overgewaaid uit de videoclipwereld waar ze onder meer werkten voor REM, Red Hot Chili Peppers en Smashing Pumpkins) levert immers een film af die het vooral (om niet te zeggen uitsluitend) moet hebben van een op het eerste zicht moeilijk te definiëren sfeerpalet dat echter al vlug 'on the money' blijkt. De humor is nooit echt van een dijenkletsend niveau (het leukste effect is een haperende claxon), de dramatiek nooit te sentimenteel of te drammerig. Het gemiddelde van dat alles is een goed voelend en -zittend geheel, dat schijnbaar iedereen kan bekoren en waar ook wij met veel plezier drie geslaagde sterren tegenaan gooien.