Professor Rémy is ziek. Terminaal ziek. Omdat de toestand van Rémy nu snel achteruitgaat contacteert zijn echtgenote Louise in allerijl een aantal mensen en vraagt hen naar het ziekenhuis in Montréal te komen. Eén ervan is hun zoon Sébastien. Die wordt eigenlijk gestoord in zijn drukke beroepsbezigheden in Londen en voelt er maar weinig voor om nu heel snel het vliegtuig naar Canada te nemen. Toch niet om zijn vader te gaan bezoeken. De laatste contacten die hij had met hem waren niet van die aard dat hij nu behoefte heeft om elkaar weer te zien. Maar hij laat zich toch overhalen en vertrekt, vergezeld van zijn echtgenote, zo snel hij kan naar het ziekenhuis.

Bonjour monsieur is de manier waarop de twee elkaar begroeten en dat zegt genoeg natuurlijk. Rémy heeft in ieder geval geleefd, althans toch volgens zijn normen en waarden. Want er komt nog wel volk over de ziekenhuisvloer, een aantal gewezen minaressen bijvoorbeeld die zich wat graag nog eens in het ziekenhuisbed naast hem neervleien... Sébastien krijgt alvast de opdracht van zijn moeder om de vrienden van zijn vader te gaan zoeken zodat hij niet in eenzaamheid hoeft te sterven.

Eigenlijk is Remy een echte brombeer die de hulp die hij krijgt en de beste bedoelingen die heel wat mensen met hem hebben niet zo makkelijk aanvaardt. Hem laten overbrengen naar een ander ziekenhuis met betere voorzieningen weigert hij categoriek en het is maar met de meeste moeite dat hij nog een scanner-onderzoek wil ondergaan. Met Kerstmis onder de scanner, met Pasen onder de zoden zegt hij voor hij in de hoogtechnologische cilinder verdwijnt... Eenmaal het scanner-onderzoek is afgelopen worden de resultaten snel doorgestuurd en geëvalueerd en wordt Sébastien telefonisch ingelicht van de resultaten. Er is geen twijfel mogelijk, genezing is uitgesloten. Rémy is terminaal ziek. Foutenmarge van de diagnose : 0 %...

Ondertussen komt nog een aantal andere familieleden van ver overgevlogen, aangevuld met nog wat extra (ex?-)vriendinnen of minaressen is het een bont allegaartje dat aan het ziekbed van Rémy heeft postgevat. Om zijn lijden zoveel als mogelijk te beperken moet Sébastien ook nog op zoek naar een alternatieve pijnstiller voor zijn stervende vader. En laat hij een deel van de niet langer gebruikte benedenverdieping van het ziekenhuis speciaal voor zijn vader inrichten. Het kost hem allemaal een pak geld maar dat is het minste van zijn zorgen. Hij wil dat zijn vader op een waardige manier het tijdelijke voor het eeuwige kan verwisselen waarvoor iedereen uiteindelijk samenkomt in een afgelegen chalet die Sébastien voor de gelegenheid van één van Rémy's vrienden mocht gebruiken...

Les Invasions Barbares wordt door Paradiso aangekondigd als een zwarte komedie wat door heel wat mensen bepaalde verwachtingen zal oproepen. Nochtans is Les Invasions Barbares die naast tal van prijzen ook de Oscar voor beste buitenlandse film kreeg, geen film om te gillen en te brullen van het lachen. De film heeft zeker zijn komische momenten waardoor dit geen drama wordt dat niet alleen tijdens maar ook na de film zwaar doorweegt bij de kijker. De scène waarin de ganse bende, geholpen door bepaalde roesmiddelen, nog even terugblikt op enkele aspecten van het pikante verleden van Rémy doet je heel even vergeten dat binnenkort een einde zal komen aan dit mensenleven. Maar voor ons ligt de kracht van de film vooral in de laatste twintig minuten. Die zullen voor een aantal kijkers (heel) emotioneel zijn en de anderen toch op zijn minst even stil laten worden. Les Invasions Barbares liet ons in het eerste uur wat op onze honger zitten maar het sterke einde maakt heel veel goed.