Indien goede bedoelingen volstonden om een film aan het hart en de verbindende aortahoofdweg te drukken, dan was “The Leisure Seeker” een onvervalste topper. Er valt in theorie immers weinig in te brengen tegen een rolprent die het zoete leven eert, en ijvert voor een waardig afscheid eens het onvermijdelijke einde om het hoekje komt loeren. In de praktijk helaas wel: de Italiaan Paolo Virzi (“Il Capitale Umano”, “La Pazza Gioia”) mag het dan allemaal wel goed bedoelen, de terminale vlakheid waarmee hij alles inblikt zorgt ervoor dat zijn eerste Engelstalige prent vooral een maat voor niets is.

De mosterd haalde Virzi bij de in 2009 verschenen roman van Michael Zadoorian. Centraal staan de twee kranige senioren John en Ella Spencer (Donald Sutherland en Helen Mirren). Al vele jaren gelukkig getrouwd, ouders van een volwassen zoon en dochter en grootouders van twee kleinkinderen. Maar de rozengeur ruikt bitter: John vecht elke dag tegen dementie, Ella heeft terminale kanker. Teneinde zichzelf nog eens goed te verwennen, besluit het echtpaar om - buiten medeweten van hun kinderen om - in hun camper een roadtrip te ondernemen van hun woonst in Massachusetts naar het voormalig huis annex museum van Ernest Hemingway in Key West. Sutherland is als voormalig professor Engelse literatuur gek op het werk van Hemingway, en dat huis bezoeken is een oude droom van hem.

Zowat alles wat je denkt dat er gaat gebeuren in “The Leisure Seeker” gebeurt. Sutherland raakt meer dan eens het noorden kwijt, Mirren probeert hem te helpen zij het zonder haar oude welvarende leven op te geven, het echtpaar kibbelt, slaat en zalft en aan het eind trekt Virzi de tranentrekkerskast wagenwijd open. Op zich is de voorspelbaarheid niet erg: er worden nog steeds veel films gemaakt die mooie dingen weten te brouwen met verschraalde wijn. Virzi doet dit niet. Of hij nu een komisch interludium inlast of een dramatisch moment inbouwt, het oogt allemaal weinig geïnspireerd.

Scènes hangen onaf ogend aan elkaar en vele daarvan zijn nauwelijks geloofwaardig te noemen. Vooral de halfslachtige pogingen tot slapstick - Sutherland en Mirren worden het slachtoffer van een roofoverval, of zetten een bejaardentehuis op stelten met een ongeladen geweer dat Sutherland in zijn broekspijpen heeft verstopt - zijn flets gebotteld. Opvallend is dat zelfs de meer interessante plotsprongen - Mirren die Sutherland in een vlaag van woede in een opvangcentrum dumpt nadat ze ontdekt dat hij ooit een affaire heeft gehad - ook zonder momentum de nacht worden ingestuurd.

Toch is “The Leisure Seeker” geen volledige sof: de doorleefde vertolking van klasbak Sutherland redt een mooi deel van de meubelen. Hij schittert vooral in de meer broze scènes: zoals die waarin hij de fragmenten van zijn geliefde Hemingway niet meer kan reciteren en hij voelbaar toont hoe hartverscheurend het moet zijn om door een haperend geheugen alles wat je dierbaar was uit elkaar te zien spatten als een flinterdunne zeepbel. Ook het veelvuldig inlassen van oude, al dan niet gepimpte foto’s van Sutherland en Mirren in de fleur van hun leven zijn goed voor een krop en een snik. Kleine opflakkeringen in een film die voor de rest clichématig en risicoloos paden volgt die al veel vaker veel beter zijn bewandeld.