Bijna elk weldenkend mens is het erover eens dat er teveel animatiefilms worden gemaakt. Vroeger - heel lang geleden, toen de dieren nog spraken zonder daar GAS-boetes voor te krijgen - moesten we het grosso modo doen met een Disneyfilm per jaar en wat al dan niet lokale aanvulling (een Smurfen- of Lucky Luke-film bijvoorbeeld). Sinds het succes van GCI is daar echter gaandeweg duchtig verandering ingekomen. Studio’s die zich voorheen nooit aan tekenfilms waagden, investeerden er plots ook in, met ondermaatse output als Zambezia en Free Birds tot gevolg. Aan de animatiestoet komt in elk geval geen eind: meestal zijn animatiefilms immers vrij goedkoop te produceren, en aangezien de bioscoop populair blijft voor familie-uitstapjes maken de meeste titels moeiteloos winst. Of in het geval van Frozen en The Lego Movie zelfs buitenproportioneel veel winst. Dat zowel het Disneysprookje als de metakomedie elk op hun eigen manier aanraders zijn, is in beide gevallen meer dan mooi meegenomen.

Dat er voorbehoud is bij The Lego Movie is logisch. Als cynische Hollywood-kaskoe kan dit immers tellen, getuige de 'rattenvanger van Hamelen'-trekhaak van de in zowat elk huisgezin aanwezig zijnde of aanwezig geweest zijnde Legoblokjes. Voor de fans van triviale weetjes: de Deense blokjes kwamen voor het eerst op de markt in 1949 en sindsdien rolden er zo’n 560 miljard exemplaren van de lopende band. Begonnen met eenvoudige bouwdozen en inmiddels verkrijgbaar in zowat alle kleuren, maten en gewichten – tot groot en wereldwijd jolijt van bouw- en grijpgrage kindertjes.

Verrassend is dan weer dat Phil Lord en Christopher Miller (Cloudy With a Chance of Meatballs, 21 Jump Street) zo slim/hypocriet zijn om wat eigenlijk een productplacementfilm is te verpakken als een gedeeltelijke aanklacht tegen marketingkapitalisme. Vraag is of de speelgoedwinkelindoctrinatie een issue mag zijn: Disney en co maken hun animatiefilms ook steeds met de aantrekkingskracht van bijkomende merchandisinginkomsten in het achterhoofd (of misschien zelfs in het voorhoofd), idem dito voor zowat elke superheldenfilm of saga’s in een galaxy far, far away trouwens. Dus ja, The Lego Movie zal de omzet van de Deense speelgoedfabrikant aardig doen stijgen – belangrijker is echter dat The Lego Movie los daarvan garant staat voor honderd minuten geïnspireerde ontspanning waarin de inventiviteitsmeter vlotjes naar de elf gaat. Is het niet zozeer in de overkoepelende verhaallijn, dan toch zeker in de details ervan.

Lord en Miller kozen ervoor om de Legowereld te modelleren naar de mensenwereld. Met Bricktown als metropool, een wereldstad waarin iedereen elke dag braafjes naar het werk gaat en alles verorbert wat door de commercie en de Grote Leider wordt voorgekauwd. Ook Emmett (Chris Pratt, binnenkort te zien in Guardians of The Galaxy), een braaf constructiemannetje dat graag de instructies volgt en zich weinig vragen stelt over zijn bestaan, voelt zich thuis in Bricktown. Wat Emmett echter niet weet is dat hij op de drempel staat van een gigantisch avontuur waarin hij de Legowereld moet zien te redden uit de klauwen van Lord Business (Will Ferrell). Business kan het immers niet verdragen dat zijn volgelingen afwijken van zijn wensen en visie: met een mysterieus superwapen wil hij Legomannetjes en –vrouwtjes die hun plaats op de Legoborden niet kennen letterlijk vastkleven.

Wat niet naar de zin is van de Master Builders. Zij zijn eigenlijk de echte bedenkers van Legowereld, en stimuleren vooral eigen inbreng en fantasie. Logisch dat zij de plannen van Lord Business willen dwarsbomen. Om zijn superwapen uit te schakelen, is echter het 'piece of resistance' nodig: een geheimzinnig blokje dat door de uitverkorene (Emmett dus) zal worden gevonden. Wat volgt is een strijd die zich in verschillende Legowerelden afspeelt en waarin een bonte stoet van Legofiguren zich bij Emmett aansluit, zoals bijvoorbeeld Legochick Wyldstyle (Elizabeth Banks) en haar verloofde Batman (Will Arnett).

The Lego Movie is enerzijds een voorspelbaar goed tegen slecht-verhaaltje (met gratis moraal in de staart), anderzijds een raamwerk voor geinige personages, een mooi oog voor detail (de gebarsten helm uit het “1980-something space guy”-poppetje), verrassende (stem)cameo’s en goedgeluimde metaknipogen. Het meest origineel is misschien nog wel de animatie, uitgevoerd door Animal Logic (Happy Feet, Legend of The Guardians: The Owls of Ga’Hool). Die is volledig CGI, met visuals die bewust de ‘houterige’ Legobewegingen evoceren. En dat levert veel moois op: kijk maar hoe bv. stromend water of de stoom uit een locomotief volledig uit (digitale) Legoblokjes is samengesteld.

In het laatste kwartier van The Lego Movie gebeurt er trouwens iets heel vreemds. Wat, gaan we niet verklappen. Voor de één is die kronkel net een brug te ver, voor de ander dan weer net wat nodig was om de volledige verhaallijn in het juiste perspectief te plaatsen. Wat er ook van zij: The Lego Movie is een grappige ode aan de verbeelding en biedt genoeg lekkers om zowel het kleine als grote grut op hun pluchezitjeswenken te bedienen. De niet te vermijden en hier en daar de kop opstekende Amerikaanse lawaaierigheid nemen we er deze keer graag bij. Gezien het grote succes van deze prent, is het niet verrassend dat het licht inmiddels op groen sprong voor de sequel, waarvan de releasedatum voorzien is voor mei 2017.

De Blu-Rayrelease komt met nogal wat extra’s. Eentje daarvan is de mogelijkheid om de film in Digital Ultraviolet te bekijken, wat wil zeggen dat je hem – mits het ingeven van een code en UltraViolet-account – op iPhone, iPad en iPod Touch waarschijnlijk rechtstreeks op het netvlies gescand kan bekijken. Een bouwdoos voor de geeks en freaks van moderne spullen dus. De meest interessante filmgerelateerde extra is het audiocommentaar. Er zijn weliswaar iets teveel sprekers in dit onderonsje, de bijkomende info over zowat elke inside joke of verwijzing die in de film zit is op zijn zachtst gezegd verhelderend. De featurettes ‘Bringing Lego to Life’ en ‘Stories From the Story Team’ staan stil bij de manier waarop alles visueel werd weergegeven en de ontwikkeling van het verhaal. Best interessant, maar het mocht wat meer punch hebben gehad zijn om echt substantieel te zijn.
De rest van de extra’s bestaat vooral uit vulsel: verwijderde scènes die nog in de storyboardfase zitten, korte gags en fake trailers, handleidingen om bepaalde items uit de film na te maken met Lego (zowel in het echt als digitaal), Lego-filmpjes van winnaars aan een Lego-wedstrijd en nogal wat promotionele trailers en 'koop Lego nu'-boodschappen. Oh, en dankzij een oorwormextra kan je meezingen met de karaokeversie van “Everything Is Awesome”. Hey go, let’s go.