Frappant, opvallend of toch op zijn minst het vermelden waard: in de originele Franstalige titel ligt de nadruk op de mannelijke hoofdrolspeler, de Vlaamse vertaler/distributeur verlegde het accent naar de vrouwelijke hoofdrolspeler. Op de affiches stond hier destijds dus niet De wildeman te lezen, maar wel Blonde Valstrik. Er zal ongetwijfeld marketingdenkwerk aan vooraf zijn gegaan, of toch minstens een natte vinger.

De wildeman waarvan (geen) sprake in Le sauvage is Yves Montand, de valstrik met blonde haren Catherine Deneuve. Zij is een impulsieve blondine die het in Venezuela vier dagen voor haar huwelijk met een opvliegende Italiaan (Luigi Vannucchi) op een lopen zet. Daarbij komt ze in het vaarwater van parfummaker Montand, vlak vooraleer hij in afzondering naar een afgelegen eiland trekt waar hij zich wil verbergen voor de corporate mallemolen waarin hij zat verstrikt. Deneuve komt als verstekelinge op het eiland terecht, waardoor het meteen gedaan is met zijn rust daar ook Deneuves vroegtijdige ex en Tony Roberts – die een duur schilderij terug wil dat Deneuve van hem stal – op het eiland arriveren. En dan is er ook nog de vraag of Montand bestand is tegen de blonde charmes van Catherine La Douce.

Regisseur Jean-Paul Rappeneau schreef het script samen met zijn zus Elisabeth – die hiervoor uitsluitend als scriptgirl of scriptsupervisor actief was – en veelschrijver Jean-Loup Dabadie. Het trio liet zich zichtbaar inspireren door de screwballs van weleer en het kost niet veel fantasie om in de frenetieke fratsen van Montand en Deneuve ook pakweg Cary Grant of Katharine Hepburn te zien – zij het in een meer zedige aanpak. Al probeert Le sauvage van meer dan een muurautomaat mee te eten: naast een duidelijke knipoog naar screwballfähige slapstick wordt er af en toe ook een meer bezadigde kaart getrokken, inclusief een ontknoping die zich zelfs als sentimenteel karakterstuk laat bekijken. Voor velen wat wils dus in deze onevenwichtig maar ontegensprekelijk geanimeerde bobijnen.